De twee huizen zien er heel gewoon uit, maar intrigeren door hun verhoudingen, de plaatsing en de uitsparingen. In hun verdraaide toestand, liggend op dak en rug, worden ze een metafoor. Ze zijn als levende wezens, zoals de mensen die Georg Büchner zag als marionetten door onbekende machten gehanteerd. De lege, omgevallen huizen zijn ook te interpreteren als existentialistische portretten van het ‘in-de-wereld-geworpen-zijn’. De naam Bomarzo verwijst naar een kleine gemeente in Italië. Daar bevindt zich een park bekend om zijn groteske monumentale beelden, met onder andere een scheef huis. De verwijzing klopt dus helemaal. Timm Ulrichs is moeilijk in een categorie onder te brengen. Reeds in 1961 stichtte hij in Hannover de Werbenzentrale für Totalkunst, Banalismus, Extemporismus, met als belangrijke wapenfeit: zichzelf tentoonstellen als kunstwerk in zijn eigen huis. Later zou hij nog als menselijke bliksemafleider optreden. Zijn adagium luidt dan ook ‘kunst is leven en leven is kunst’. Hij maakt performances, installaties en meubelsculpturen en werkt rond urbanisme, fotografie, film en video.