| Full text |
Hij
336 DE SNACHTRAVEN.
Eenzaam wandelt zij dikwijls door de dreven, een-
zaam zit ze op de bank aan het uiteinde der eikenlaan;
uiterlijk schijnt ze kalm, doch in haar binnenste wordt
een stormachtige strijd van gedachten, wenschen, verlan-
gens, glimlachen en tranen geleverd.
Nelia beschouwt zich als eene soort van paria. Waarom
heeft men haar niet in de Bloemstraat, bij grootvader Gorl,
gelaten? Waarom moest men voor haar een leven ont-
sluieren dat niets dan ontgoocheling geven kon? Waar-
om moest men haar eene wereld doen kennen, waaruit
hare moeder ongenadig weggestooten, haar vader ge-
schandvlekt neergetuimeld is? Waar zij ten slotte zelve
niets anders dronk dan vergift, haar in een weelderigen
beker aangeboden?
Ware zij in de Bloemstraat, bij grootvader Gorl ge-
bleven, onbekend met het verledene, onbekend met wat
haar wachtende was, zij zou gelukkig zijn geweest —
zoo denkt zij ten minste.
‚Maar, nu het verledene ontsluierd, het tegenwoor-
dige bekend en de toekomst te berekenen is, vraag ik
u, waarom gij nog worstelt tegen martelende schimmen
en spoken? “Alleen in het midden waarin gij u bevindt,
kunt gij nog gelukkig zijn, niet meer mm den kring waarin
gij, kind zijnde, werd opgenomen,” heeft neef van Segelaer
eens ter loops gezegd. Neef van Segelacr heeft. in den
laatsten. tijd vermeend, dat hare droefgeestigheid voort-
kwam van de tijdingen over haars vaders dood. Wellicht
kent zij de verschrikkelijke bijzonderheden van het af-
sterven der nachtraaf.
‚„Neen,” zegt Gorl, die eenige dagen geleden op het
kasteel 1s aangekomen: „neen, mijnheer van Segelaer,
dat is bet Ken maar wel dit, niet waar, Nella?” en
glimlachend toont hij aan neef den brief, dien Romald
eenige maanden geleden heeft geschreven en die zonder
antwoord gebleven is.
? |
