| Full text |
29
»den afsteken. . . . . Stil en doodsch is voor den Hollander in
» vreemde gewesten de natuur. Hij vindt er noch de zangrijke
»bosschen, moch de veerijke beemden, noch de visch- en
»scheeprijke wateren van zijn geboorteland. Grootsch en
pschilderachtig, het is waar, breidt zich daar het landschap
„voor hem uit, maar aan dat landschap ontbreekt ziel en
pleven; slechts ten deele vindt hij zijn gevoel bevredigd, en
„heimelijk zegt hem zijn hart, dat het vatbaar was voor
»meer genot. Maar als in de Mollandsche, door ons afge-
„maalde , streken op een’ schoonen lentemorgen de leeuwe-
»rik , klapwiekend en zingend, stijgt van uit de weide,
„waar het jonge lam bij de moeder dartelt, het runddier
pwellustig de klaver afscheert; als de liefelijke wasem van
„het jeugdig groen en van duizend lentebloemen ons ver-
»kwikkend tegenwaait, als in vaart of vliet, tusschen wa-
pterlisch en geurigen calmus, de visschen spartelen ; als uit
pelzen- en ipenloveren het gekir van woud en tortelduiven,
„het gefluit des merels, en de zang der nachtegalen zich
„onderling afwisselt, dan gebeurt het miet zelden, dat, bij
»zooveel genot, ons gevoel als overstelpt wordt , en ons hart
»te eng schijnt, om tevens al dien wellust te bevatten.”
Deze duinstreek was het oudste gedeelte des Graafschaps ,
eerst naderhand Molland geheeten. Hier was de. prachtige
Abtdij van Zgmond, de zetel der letteren en kunsten en
de begraafplaats ‘der Graven ; hier het adelijk vrouwenstift
Rhijnsburg. Haarlem was langen tijd het gewone verblijf
der Graven, alwaar zelfs in de eerste helft der veertiende eeuw
tournooïjen van meer dan elfhonderd ridders gevierd werden.
Bij de duinen werd de slag geleverd, die in 1304 Voord-Hol-
land bewaarde voor den inval der Flamingen en Zuid-Mot-
land bevrijdde. Hier hadden de oudste en. magtigste Zolland-
sche geslachten, de WASSENAAR’, de REDERODES, de remonp’s hunne
stamhuizen; roms V, de geliefde des volks, had in de dui-
nen een lusthuis. Onder avsrecar, in de tweede helft der
? |
