| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>zelden deel namen, waren van gevoelen dat men hen onderling het geschil moest laten vereffenen. En de worsteling duurde altijd woedender en woedender voort. Het zweet stond in zware druppelen op beider aanschijn, en zij hijgden naar hunnen adem als twee stieren die zich een prooi betwisten. Hendrik schuimbekte van spijt en razernij; in duizend onberadene poogingen, om zijnen tegenstrever tegen den grond te werpen, matte hij zich te vergeefs af; want Pieter kalmer, hoewel verhit door het gevecht en de wraakzucht, ontvlugtte zoo behendig zijne onbeteugelde slagen, dat hij niet overmand werd. In het heetste van het gevecht, ontsprong eensklaps</p>
<p>een hertscheurende kreet eener vrouwenborste en met hangende hairen en weemoedig kermen, stortte Gertruid tussehen de twee kampvechters.</p>
<p>Weg, eerlooze slange ! schreeuwde Hendrik, en met eenen woesten stoot deed hij de vrouwe op zes stappen van daar, in het midden der omstaanders, nedertuimelen. Nu kwam een helsche grimlach Pieters aan gezigt bene-</p>
<p>velen!</p>
<p>Ah, gij boosaardige laffaard, gij vrouwenmishande-</p>
<p>laar, kom hier dat ik u wurge! En met eenen sprong greep hij Hendrik bij den doek die vast rond zijnen hals geknoopt was, en liet er zich</p>
<p>met al het gewigt zijns liehaams aanhangen.</p>
</text>
|
