| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>vindt in mijn hart. 0! beminnen is gelukkig zijn! benlinnen is leven! »</p>
<p>Terwijl Regina zoo hare gewaarwordingen ontleedde, zongen de nachtegalen hunne zoete minneliederen voort, en toen de eerste stralen van den dageraad door het kleine zoldervensterken glommen, ontwaakten er duizenden vogelen in het woud, om den Almagtigen een morgendlied te zingen.</p>
<p>Nog nooit had het gezang der vogelen de jonge maagd zoo schoon geschenen; nooit had zij te voren verstaan dat het eerste lied der woudzangers een liefdelied was. Zij kende zich zelve niet meer, zij was een ander mensch geworden.</p>
<p>Voor de derde maal kraaide de haan wanneer Regina hare slaapstede verliet; zij kleedde zich haastig, en liep, volgens gewoonte, naar de eerste misse; maar overal waar zij ging volgde haar de beeldtenis van Petrus.</p>
<p>« 0 myn God! vergeef mij mijne verstrooijingen, » bad zij, wanneer zij voor het heiligste der heiligen knielde ; « vergeefs wil ik tot u spreken, vergeefs wil ik u zeggen dat ik u boven alles beminne; mijn hart betwijfelt wat mijn mond getuigt ; maar gij die de opperste liefde zijt, zult mij, zwak schepsel, die niet in staat ben mijne gevoelens te bedwingen, mijne krankheid vergeven. »</p>
<p>En na dat zij zoo tot den Heer der Heeren had gesproken, kwam er rust in haar gemoed; en wat</p>
</text>
|
