| Full text |
Het was ten slotte de gastheer die het stilzwijgen
het eerst verbrak.
— Welnu, juffrouw Degraeve? vroeg hij. Wat
nieuws ?
Zijn koele ontvangst had het meisje van de spraak
benomen. Waaraan ze zich juist verwacht had, zou
ze zelf niet kunnen zeggen hebben, maar zeker niet
aan dit beleefd, maar vormelijk en schijnbaar onver-
schillig onthaal! Wat kreeg ze spijt, dat ze zichzelf
in deze situatie had gebracht.
Was dat diezelfde man die haar ’s voormiddags aan
haar ouders ten huwelijk: had gevraagd? Had hij
voor haar geen woord van lof, van vriendschap over ?
Was het hem ernst geweest als hij had beweerd, dat
hij haar tot vrouw wilde nemen en ervoor een grote
som geld wilde betalen? Het leek allemaal zo gek, zo
onwaarschijnlijk! Hij was haar zo vreemd, zo onge-
naakbaar, alsof hij op een andere wereld leefde en dit
alles een onbegrijpelijke droom was, die voortging…
Ja. wat kwam ze hier eigenlijk doen bij een man,
die ze niet beter kende dan de bulhond aan zijn voe-
ten!
De gedachte, dat zij gekomen was om zich met
lichaam en ziel aan hem weg te schenken, deed haar
eensklaps het hoofd duizelen. Zij wilde opstaan, van
hier weggaan... Als een gewond dier, dat in een klem
gevangen zat en opnieuw zijn vrijheid wilde, kost wat
kost. Zij was heel bleek geworden.
Zo plots sprong ze recht, dat de hond dreigend be-
gon te grommen en zijn witte slagtanden ontblootte.
— Koest, Nero! gebood zijn meester.
Dan stak hij de hand naar haar uit in een gebaar
om haar opnieuw te doen zitten. Maar zij wilde hem
afweren, diep aangedaan, verschrokken, wanhopig.…
Zij struikelde daarbij over de poten van de logge
hond en zou gevallen zijn, als hij haar niet had opge-
vangen in zijn armen.
Half bewusteloos, hoorde ze hem als doorheen een
mist tot haar spreken, terwijl hij haar hielp opnieuw
in haar zetel plaats te nemen:
17
? |
