| Full text |
Zij droeg op een withouten schotel een grote klomp
roomgele boter, waarop Zé met een spaan allerlei
sierlijke motieven aanbracht.
— Ik geloof dat ik ze deze keer beter dan ooit heb
pasten bij haar weelderig, korenblond haar.
gelukt! riep ze zelfvoldaan uit. Ik heb er de kneep
van weg en ga ze naar de kelder brengen…. Maar,
scheelt er iets, moeder ?… Is er iets gebeurd ?… Va-
der, zeg jij het mij?
De lamme beet de tanden opeen en lachte haar dan
dapper toe:
__ Niets waar ons meisje zich een zwaar hoofd
moet over maken, sprak hij dan.
rosemarie was de appel van zijn ogen, de zonne-
schijn binnen zijn hart. Zij moest zolang mogelijk
van dit alles gespaard blijven, dacht hij. Maar een
moeder is wijzer.
— Zij moet dit vroeg of laat te weten komen, Ber-
ten, kwam de boerin tussenbeide. Het is beter haar
dat niet langer te verzwijgen. We zitten in verlegen-
heid, kind... In de grootste verlegenheid. We hebben
zware schulden, zoals je wel weet. Niet alleen op de
machines die vader sedert zijn ongeval heeft aange-
kocht, maar ook op huis en erf. De notaris laat ons
weten dat wij de hypoteek van driehonderd duizend
frank die er op staat binnen de maand moeten terug-
betalen aan de erfgenamen van juffrouw Defijne, die
ze ons leende. zoniet wordt alles hier verkocht... En
we hebben in ’t geheel voor meer dan een half miljoen
schulden.
— O, moeder!
Rosemarie was plotseling heel bleek geworden. Zij
wist dat haar ouders geldelijke moeilijkheden ken-
den. vooral nu vader zolang ziek was geweest en alles
met knechten was moeten gaan doen, terwijl nu ook
jaar broeder bij ’t leger was. Maar dat hun
diep in de schulden zat, daar had ze geen
roeden van.….
le ogenblikken te hebben nagedacht, ver-
le gespannen stilte.
notaris kan toch wel andere geldschieters
3
? |
