| Full text |
Rond de telegraafpaal saamgetrokken, plast de zon op het kleine plein
een ronde bouwdoosvijver. van licht.
Rondom liggen de bars, in de namiddag te rusten :
van ‘tspel-vermoeide kinderen, langs stille zeeëkusten
Maar de gulden letters “Cosmopolite” schitteren
en de terras van het koffiehuis beeldt
midden de onbewuste rustweelde
van het plein, een potsierlik snellevende draaikolk;
De nog slaapdronken meiden baden zich, naïef van d'r geluk overtuigd,
zo dom, als een zeiler die midden zee, wegens windstilte liggen blijft.
Over het marmer Sn de dobbelstenen of op het groen tapijt van de speelbak:
Kleine kleuters eerst over een steenweg hollend,
dan verstikte stappen in het stomme stof.
Maar de billartballen beantwoorden met klem :
gemakkelik cinisme en snuggere bonhomie,
terwijl heel, heel stilletjes het water zijpelt door het suiker van een oxygénée.
Maar te midden dezer lichte stilte, gaat in de lucht:
onrijpe kersen die trillen in de zon,
het bevende snikken van een orchestrion,
Die alles zò uitdrukt, blijdschap of leed,
omdat hij van huize uit niet beter weet.
Hij zegt het alles en altijd op dezelfde toon,
overtuigd evenwel dat 't publiek hem fataal begrijpt;
zo komt het dan ook dat hij steeds met evenveel à-propos
en op dezelfde wijze, de dingen van lief en leed vertelt. |
