| Full text |
noe kon ontsnappen! Ze moest het in
beren! Ze mocht haar angst niet laten
dien ze zijn achterdocht kon in slaap wiegen en
haar liet saan, dan moest ze onmiddellijk John Dup
verwittigen, hem zeggen dat ze vreesde voor
leven en het hare erbij en vragen wat hij over
alles dacht, wat er moest gebeuren, of de politie
hed
moest verwittigd worden…
_ Ik kwam op verzoek van mevrouw Walravens...
Ze heeft bij haar naaister een kleed in de maak
vroeg meteen om mijn mantel van vorig jaar wat te
verkorten... prevelde ze met stijve lippen.
Het was niet waar, in haar opwinding was ze di
laatste volkomen vergeten te vragen, doch het deed
er niets toe, NU...
— Mevrouw Walravens zegde mij dat je naar het
dorp was, ik ben naar jou gaan vragen. Laat ons
samen een eind wandelen….
Zijn ogen hielden de hare vast. De angst snoerde
haar de keel dicht. Hij wilde met haar wandelen!
Waarheen? Waarom? Ze mocht hem niet laten mer-
ken wat er in haar omging! Ze moest haar kalmte be-
houden, zich vriendelijk voordoen; maar in géén ge-
val wilde ze met hem mee gaan!
— Dank je, maar ik heb geen tijd, ik moet dadelijk
terugkeren…
— Maar men zegde mij dat je de avond voor jezelf
hebt!
Even werd ze door paniek aangegrepen. Zijn ogen
leken nu niet blauw, maar zwart te zijn en hij keek
haar doordringend aan, alsof hij haar diepste gedach-
ten wilde onthullen. Ze begreep zelf niet hoe ze er i
slaagde omzeggens ogenblikkelijk een aannemelijk
reden te vinden om hem te kunnen afschepen.
— Ik heb vrijaf gekregen, ja, maar ik ben iets ver-
geten over te typen voor meneer Walravens, iets.
Pel
42
? |
