| Full text |
dat zeer dringend is, flapte ze er gejaagd uit. Ik moet
me haasten.
— Ik ga met je mee!
— NEEN !
Het was een ware kreet van ontzetting. Ze beet
zich op de lippen en vervolgde, iets kalmer:
— Je weet hoe dat gaat... We zouden treuzelen en
k haastig... Op een andere keer. zal
… Nu... moet ik LOPEN !
1
Ze wilde weghollen en slaakte bijna opnieuw een
kreet als hij terug haar arm vastgreep.
Er verscheen een eigenaardige uitdrukking op zijn
gelaat.
— Wel, als je zo haastig bent, neem dan de smalle
landweg, die je daar ziet. — Hij wees een donkere
wegeling aan, vlak achter de kerk, — Die loopt dwars
door de weiden en je snijdt er een aanzienlijk stuk
steenweg mee af!
— En ik zal aan het andere eind op jou wachten! »
vulde ze, bij zich zelf zijn woorden, huiverend aan.
«Het is daar eenzamer dan hier in ’t dorp, niemand
zal het horen als je daar gilt…. »
— Dank je, prevelde ze, met toonloze stem. Het is
een goede raad…
« Ik zal doen alsof ik de landweg neem en als ik hal-
verwege ben, keer ik terug!» flitste het door haar
gedachten.
Hij liet haar arm los. Met stijve stappen, het hoofd
strak rechtop, stapte ze naar de smalle weg, die begon
tussen twee oude, witgekalkte huisjes.
— Je moet altijd maar rechtdoor gaan! hoorde ze
1 noch achterna roepen. Je kan niet missen!
Ze knikte, zonder om te kijken. Ze was er van over-
igd dat hij haar zou blijven gade slaan tot hij zeker
s dat ze de aardeweg was opgegaan.…
? |
