| Full text |
HOE ENGEL ZIJN BIENTJE KREEG. 205
verzorgt. Het wordt gemeenzaam met hem en laat zich
met het roerendste vertrouwen door hem streelen,
wrijven en wasschen. Het weet op wat uur het eten
krijgt; en als men dit uur verzuimt, wordt het onrustig
en knort van ongeduld. Loopt het vrij, dan bedient het
zich van zijn reukgevoel, dat zeer fijn is, om in den
grond de wortels en knollen op te wroeten, welke het
gaarne eet. Ook gebruikt men het in Frankrijk en
elders, om de truffels op te sporen. Bindelijk, trots
zijne gretigheid, is het slim genoeg, om altoos het
voedsel te kiezen, dat hem voordeelig is, en om nooit
de vergiftige planten aan te raken, welke het in de
bosschen aantreft, en waaraan dikwijls andere huisdie=
ren den dood eten. Als dat geen verstand mag heeten,
weet ik het niet. »
« Gij hadt mijnen man moeten zien, terwijl Engel met
eene overtuiging, die hem nog welsprekender maakte,
den lof der varkens verkondigde en hunne deugden
tegen den laster der onwetendheid verdedigde. Met
stomme verbazing stond hij hem als een levend raad-
sel aan te kijken. Geene silbe waagde hij het meer
tegen het verstand en de zindelijkheid der varkens in
te brengen. Toen hij niet langer kon zwijgen, schudde
hij het hoofd:
« — Wij zullen zien ! » was al wat hij op die ver-
dediging wist te antwoorden.
« Hij wenkte mij mee naar de keuken.
« — Vrouw Damelinckx » sprak hij plechtig, toen
hij oordeelde, dat Engel ons niet meer hooren kon,
? |
