| Full text |
, i , i lripMtriid meevoeren met blote vuist en
later, dus op 75, s nachts ae kiesstnja m
stiifSltfcn vergevensgezind-, éénmaal is geenmaal. Ja maar... daar
rijt Baekelmans-zelf zienWe Willem Janssensop
In “ D\7r°un27 Lige op de banken zitten van de van het
zeker oogenblik als U ] g ** WU- bij er niet eens m de mak-
k*“eTefLstók?in*eVwiskunde : hij staat voor 'n ovçrgangsexa-
in dï vak en in de Franse taal. En nog sterker : de ,mste geboor-
XL vi Willem is 30 Maart 1878, zo vertelt M*» msc^Xd
atn de prefekt van 't Atheneum. Toch zien we Baekelinans n e
verder Fangs zn neus weg maar niet zonder zelf-bewustheid, dekre-
2SS „ In S begin van Februari werd Willem zeventien jaar ».
Zouden we deze viering niet, in de stijl van het feestvarken en als
blijk van welgemeend samen voelen, het eeuwfeest noemen.
Ulljri. vuu tt 0 r.TT Q
Ik heb tot mijn vijf en twintigste jaar gewoond in het hartje van
het Antwerpsche Schipperskwartier. Als kleine straatkattekwaadjongen
heb ook ik op de natiewagens gespeeld, belleken trek gedaan, en
gestolen beetsuiker gesmeten in den pruttelenden vetpot van Teunken s
(of was het zijn opvolger?..) friturekraamken. Later liep ik te droo-
men langs den stroom en langs de dokken, waar het geheimzinnige
havenleven mijn onrustig hart betooverde en opjoeg.
Die tijd en die Sturm und Drang-strijd zijn voorbijgegaan, ook
voor mij. Doch het heimwee naar de nog steeds onveranderde haven-
wijken welt af en toe onweerstaanbaar op. In die oogenblikken neem
ik voor de zooveelste maal Baekelmans’ werk opnieuw ter hand. k
Herinner mij.. oude weemoed bloeit weer zachtjes open en dankbaar
ben ik den schrijver om de sereene ontroering.
A. W. GRAULS.
In een groote, kille studiezaal zaten jongens te blokken, hun tij<
Ie verdroomen of weeïg te verlangen naar hun vacantieliefjes. Ik la:
een fragment uit « De doolaar en de weidsche stad » in het jongst»
nummer van den «Nieuwen Arbeid», en voor de eerste maal in mijl
even on erging ik volledig de suggestieve macht van een sobere, eer
i] e verte mg. De Schelde, de dokken, de menschen van den haven
mijn wandelingen mijn dijken, alles waarin ik schoonheid ver
om mi?5 A eS 'raann ^ gelooven wilde, stond in glanzende straling
een andere ifV eer^te begrijpen, die verzoening van mijn ziel me
heid en zelf Fr f V6e ^an^en : stonden van gelukkige eenzaam
96 |
