| Full text |
|
|
)
ige simfonie,
Maar de gevallen avond is de geweldig
s ich aftekenen
de aartssombere. Zware hemel waarop Z
verlichte huizen, een
« Mane-Thekel-Pharès ” van de dagen
na een, als letters van het eeuwige
en van het licht.
ige f ofoniel Een beweging, éen ritme
O geweldige fatum-simfonie [ Een beweging,
in nochtans zo verscheiden elementen.
Arme lichten die tegen de avond opklimmen :
arme St. Johannes de Herbergzame tegen het lichaam van de Godszoon :
Nietige klanken saamgedrongen in een hoek
en steeds uit de verte opdoemend :
Kranteventer, hond, tremsignaal, zweepgeklets, autosireen,
Alle klanken die schamel en verlaten staan
e grote éenklank, die niets minder is dan des avonds adem.
tegenover d
ar de simfoniese achtergrond gedreven,
Klanken die afgezonderd staan, tot ze nâ
verscheiden instrumentaal, in de grote éenheid opgaan.
Want slechts even,
dit is gedurende het eerste begrijpen,
schijnen deze : lichten, venter, auto, trem,
enkel zelfstandig in hun arme onversmeltbaarheid,
dan echter zijn zij niets meer, — doch des te gro
dan de slag instrumenten : de eksplosies in de ontzaggelike fatum-simfonie.
Even overheersen de pauken, de pauken : hoor de trem, hoor de trem,
jankt een hond, kletst een zweep; maar een klarinet doet ironiek :
(Tijl, Tijl, valt de bijl) merriegehinnik;
somber onderlijnen de bassen : huizen die zwart in de duistere hemel zinken;
weer even lichten de simbels, bliksem die flitst: een huis vol licht;
Inniger worden de bassen, de avond die zwaarder zich toevouwt,
somberte zich sluit over de stad, alles verzinkt in duisternis,
in duisternis; de bassen vervallen in dood, in dood, dood;
nog leeft de simfonie in een even trillen van de violen: de kus van de geliefden;
dan sluiten de bassen, binden de einden van de doodskroon,
tans zonder begin, noch einde; noch licht, noch duisternis,
doodskroon.... dood.... kroon van dood. |
