| Full text |
hij haar niet bij de arm, doch liep op een pas afstand van haar
Solange voelde haar hart zwaar en pijnlijk kloppen. Hoe kon
ze hem zeggen dat hij in haar een gevoel had doen ontwaken
hetwelk ze nooit gekend had ? Dat ze met èlke vezel van haar
hart naar hèm verlangde en haar aanstaand huwelijk haar plot-
seling deed huiveren ? Dat ze nu besefte wat liefde kon zijn ?
Hij zou haar waarschijnlijk voor een oppervlakkig, lichtzin-
nig wezen aanzien en het zou zijn vertrouwen, dat hij nu in
haar stelde, doden.
Omzeggens zonder nog één woord te spreken, haalde hij zijn
auto uit de garage, onderaan het flatgebouw, en reed met
haar tot in het centrum van de stad.
Als ze uitstapte en hem de hand reikte voelde Solange twee
brandende tranen in haar ogen prikken
— Vaarwel, mijnheer Tiery… prevelde ze. Het spijt me dat
ik u niet beter heb kunnen helpen bij uw zorgen…
— Misschien zijn de uwe nog zwaarder dan de mijne, sprak
de jongeman langzaam.
— Ze zijn niet zo gevaarlijk, antwoordde Solange met een
krop in de keel. Ze zijn van sentimentele aard
Hij bekeek haar met een raadselachtige blik en liet haar
hand los.
— Misschien. hebt ge gelijk, sprak hij somber. Misschien
ook niet
Een plotse, opwindende gedachte flitste door haar hoofd.
— Indien ge… moest weten wie op u chantage pleegt, zou
u dat niet helpen ? vroeg ze gejaagd
— Weinig of niet, antwoordde hij onverschillig. Ik zou niet
meer zo in t duister tasten, maar als ik hèn aanklaag, verklik-
ken zij mijn broer en dan is alles te vergeefs geweest… Daarbij
heb ik niemand die ik genoeg kan vertrouwen om vanavond
diegene die het geld komt halen, te bespieden. Verhulst is bij
mij in het theater en hij is de enige die iets afweet van mijn pri-
vaat aangelegenheden Doch bekommer er u niet verder
om | Ge hebt me geholpen zoveel als mogelijk was en ik zal
dat nooit vergeten |
Hij wierp haar een laatste, dankbare blik toe, reeds weg-
rijdend.
17 |
