| Full text |
ms)
Oe
den geest verrees en met een bovennatuurlijke kracht zijnen
arm weerhield. Vloekend gooide hij de spade verre weg;
vloekend wrong hij zijne vrouw een laatste maal de keel
toe en dan, zich omkeerend, sprong hij naar de deur, trok
die hevig open en verdween.
*
%
Acht dagen bleef hij weg, acht dagen gedurende dewelke
niemand hem zag, noch van hem hoorde spreken. Én toen
hij na dit tijdsverloop terugkwam, ging hij weêrom naar zijnen
e e d
hoek, zette er zich, zonder een woord, gelijk een dier, te
eten en ’t zelfde leven als van vroeger herbegon. De weken,
de maanden verliepen. Eene benauwende drukking, een ge=
voel van diepen haat en van oneenigheid hing over ’t huis-
gezin. 's Nachts na het vreeselijk tooneel welk het had
bijgewoond was Julken in stuipen gevallen en sedert dien,
verzwakt en ziek, verliet het ’t huis niet meer. Het was, om
zoo te zeggen, doorschijnend van magerheid geworden, het
at bijna niets meer en van tijd tot tijd kreeg het nu zijne
kwaal terug. Het waren vreeselijke aanvallen, die hem in
eens overweldigden en midden derwelke het soms schreiend
rechtsprong en verwilderd,
met
bevende handjes, met
draaiende oogjes, met vervaarlijk gewrongen gezichtje vóór
zijne moeder of zijn broertjes stond, hen smeekend hem
toch zoozeer niet te mishandelen, hem toch zoo niet te
dooden. Maar zijn hartscheurend smeeken werd zelfs niet
aauhoord en toen de krisis over was viel het weerom, dieper
dan ooit, in zijnen staat van wanhopige verlatenheid.
Alsdan, in dat gefolterd hartje, groeide allengseene uiterste
drift, eene laatste genegenheid op, waarin zich al zijne tee-
’ o © ’
derheidsvermogens verzamelden: zijne liefde voor Siesken,
het zwart, glad Siesken met zijn krolstaartje, dat nu de
gewone en trouwe gezel van zijn ellendig leven geworden
? |
