| Full text |
if
ú,
da
HUYGENS SCHRYFTRANT.
Huygens noemt zich zelven : « Een schilder met de pen, al riekt zij
naar sterkwater.» Men heeft het etsen genoemd ;een flaneeren op het
koper. Huygens schrijftrant is een etsen, een flaneeren met de pen.
Zijne portretten zijn geene alledaagsche beelden, het zijn ware aqua-forti.
Hij is altijd kernig, pittig, omdat hij den stroom zijner gedachten slechts
met moeite in den engen dam van een vers schijnt te kunnen persen, Soms
wordt hij daardoor duister doch wie de moeite niet spaart te graven, vindt
een rijke goudader, een heerlijk kunstgenet. Want onze dichter is nooit
vervelend. Wanneer men met den fijnbeschaafden man van het Voorhout
naar het Hofwijk, van het Hofwijk weer naar de stad « flaneert», vangt
men fijnen kout en kostelijk humoer van zijne lippen op, boeit onsimmer een
nieuw, een frisch beeld, Voor onze leerlingen, voor den jongen schrijver
is het lezen van den hier te lande bijna niet gekenden dichter eenevoefen-
school, eene school van «schave» d, i. stijl waarin hij de kunst leert
zijne gedachten in kunstvorm te kristalliseeren.
Wij hebben daarom uit de « Korenbloemen » — zoo heette Huygens
zijne schriften omdat hij ze als bloemen beschouwde, tusschen het koren
op het veld van zijn dagelijkschen levensarbeid opgeschoten — eenige
bloempjes tot een tuiltje vergaderd. Wij hebben de huidige spelling
verkozen (hetgeen ons dwong den tekst hier en daar, zoo min mogelijk
echter, te wijzigen) om den jongelingen Huygens genietbaar te maken en
de aanteekeningen op het einde verschoven, om den lezer aan te zetten
tot zelfvinden.
? |
