Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>my iets in te beelden dat niet en bestaet, of te vlugten voor myne schaduwe. Tut, tut, tut! prullen al te gader ! wie zou er hier nu zyn? en is er iemand, hy kan zoo wel voor my ommegaen dan ik voor hem! Daerop, zettede hy weder aen, met de stralen zyner oogen gerigt naer den hoek van het woud waer hy beweging had gezien. Zoo rap en ging hy niet meer, en wat hy ook overwoeg van prullen en schimmen, zyn herte klopte, en hy was en bleef ongerust. Hy zag noch hoorde niets meer roeren al gelyk, tot dat hy eenige stappen verder door den donkeren eenen mensch zag staen geleund overzyds tegen eenen boom, op tien voeten voor hem, en wiens oogen nooit van de zyne afgekeerd en waren. De koopman raedde van den eersten keer wat het was: hy bleef stille staen, hief zynen stok omhooge, en schreeuwde tegen zynen hond, die nog altyd achter hem was : Turk, weerd ti! Nog niet geheel en waren die dry woorden uitgesproken, dat een felle arm den reiziger by de kraeg al van achter vastgreep, en hem zonder moeite op den grond deed rollen. Een andere roover, al van vooren uitgesprongen, was insgelyks op hem gevallen. Al elk eenen kant van de strate, een weinig schuins over malkander geplaetst, hadden zy hunnen man afgewacht met tween, in de overtuiging dat zy hem gemakkelyk zouden meester zyn. Maer.... zy hadden op den hond niet gepeisd. Eene schrikkelyke worsteling ging aen. Turk, van met dat hy zynen meester had hooren spreken en roepen, was vooruit gesprongen naer den vyand, dien hy nog met der daed niet gewaer was geworden. Van zynen eersten sprong, hoorde hy zynen meester vallen en nog eenen schreeuw geven. Hy snakte zich omme, en rap gelyk een schicht, vloog hy, met zyne voorenste pooten op den roover, die gebogen stond over zyn slagtoffer. De hevigheid van dien schok, zoo onverwacht en zoo zeker, deed den moordenaer wankelen, hy viel overzyds in geheel zyne lengde. Maer de hond en viel niet : met zyne felle tanden greep hy de borst van zynen vyand, grolde, of liever, moorelde van woede, schuddede de kleederen die hy vasthield, dat het al kraekte wat aen 't lyf van den mensch was, en verre afscheurde. De roover was overrast, maer nog niet overwonnen. Als by gevoelde dat het dier enkel zyne kleren vast, en hem de handen vry gelaten had, greep hy het by den kop al beide kanten, weerde zyne gapende muil van hem af, en poogde op te staen. Twee felle poolen, genageld in zyn herte, hielden hem geplakt aen den grond. Hy schuddede het grollende dier, 't en roerde niet; hy krulde zich 'lyk eene statige om het van boven hem te doen wegsleeren : vruchteloos gekruld. In 't eerste, door de kloekte zyner arms kon hy de scherpe tanden van zyn aengezigt afhouden, en 't was vele; maer nu achter eenen °ogenblik geweldig houdens, voelde hy zyne ellebogen begeven; eene snak nog, en hy moeste buigen en loslaten. Wanhopig en gedwongen, doet hy een uiterste geweld : op zyne 'ene knie en op zyne schouder gesteund, vringt hy zich rond; de hond sloert van hem, en hy zit, geknield en vry, bek en bek met de beeste. Had hy nu tyd gehad om den dolk te grypen die in zynen riem zat, 't ware gedaen geweest. Maer hy was heel onthutst door de worsteling,</p>
<p>BENE WORSTEGING.</p>
</text>
|