Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>Hy gemekte toch aen het grachtje waer hy daegs te vooren zoo verschoten had. Al gaende kwam hy aen eene plaetse•waer de boomen zoo dikke niet stonden, en eenige stappen verre lieten zien. Waer mogt hy nu zyn? Zoo diepe in den busch, zonder stemme van menschen te hooren, noch klokke van kerken, noch gebas van honden op de hofsteen? En dat was nog het minste, maer by de vier-en-twintig uren zonder eten of drinken! Hy stond in beraé alwaer best daer uitgekomen. en zettede al zyne stappen voort, toen juiste voor hem, een man, met eenen buzeron aen, van achter eenen boom uitsprong en verder op wegvlugtte, zonder spreken of ommezien. Naerden verschoot eerst, en deinsde achteruit, moer van met dat hy zag dat er geen gevaer en was, en zelve scheen vreeze in te boezemen, kwam zyne moed weder. Hy raedde, en raedde wie 't zyn kon; de tegenkomste van den avond te vooren; die mensch, misschien dezelfde, die hem niet achtervolgd en had; dat schielyk wegvlugten by zyne nadering, waren voor hem zoo vele onuitleggelyke dingen. Hy eindigde met te besluiten dat liet ook misschien een refractaire was, in 't zelfde woud verdoken, en 't scheen hem zoo waerschynelyk, dat hy niet meer en twyfelde. Verheugd van misschien eenen deelmaet in zyn ongeluk te hebben, volgde hy den weg door den anderen genomen, en ging er achter. Het duerde nog lang al; op den vochtigen grond en het gers door den smokkelregen nat gemaekt, zag hy getnakkelyk het teeken der voeten van den vreemdeling, en de hope van hem te achterhalen bleef hy behouden. Een kwartier tiers verder, ging hy stillekens genoeg, om zyne tegenwoordigheid niet te doen vermoeden; hy had 'lyk eene wemeling gezien tusschen de tronken. Eindelyk, niet meer dan tien stappen voor hem, ziet hy denzelven man staen, tegen eenen boom geleund. Het kon toch geen gendarme zyn; hy had een lynwaten eetzak of muizel, rond zynen hals hangen, en voor alle wapen een zware knotsestok. Na wat geaerzeld te hebben, waegde Naerden het van te roepen : Vriend, en vlugt niet! ik ben geen vyand, en kome naer u met go é rneening. De vreemdeling verschoot en draeide zyn hoofd naei' den kant van waer de stomme kwam. Naerden stond op een paer stappen van hem. Wie zyt gy? vroeg Naerden. En gy? zei de vent, met zynen zworen stok omhooge geheven. Gy zyt toch geen gendarme; ik kan niy verweeren, tegen een alleene. En ik ook! Zyt gy misschien een die in 't lot gevallen is, en vliigt om naei den oorlog niet te moeten? Dat gaet ti noch aen noch af. Naerden, die niet vervrozen en was, verstond met der daed, dat zy van inalkander benouwd waren, en meenden eenen vyand voor hun oogen te hebben. Hy naderde nog eenen stap, stak zyn hand uit en zei met vriendelyken toon en lachende wezen : Vriendschap, gy zyt een refractaire, ik verstaen liet aen uwe</p>
<p>DE REFRACTAIREN.</p>
</text>
|