Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>Ko, vroèg Naerden, wat zoudt gy my raden van te doen? waer zou ik best kunnen verdoken blyven ? Eh wel, om kort te maken, ik raed u vn al den Noordkant te gaen.</p>
<p>—En waer en by wien? Ware het myn doen, ik ging in den Geuzenbusch. Er staen geen huizen in. Te beter; men zal te min peizen dat gy er in zit. En daer loopen gelyk een wild dier, en buiten slapen, en vergaen</p>
<p>van koude en van honger! 'T en is voor niet lange; immers die slechte tyden en gaen niet blyven duren, en 'k zou liever een jaer alleene, zyn in den Geuzenbusch, dan acht dagen in 't fransche leger. Ko heeft gelyk, zei de vader; het is een alderbeste gedacht. Gy kunt er al ligte eene schuilplaetse vinden, en uw moeder's broeder, die voorenaen op Aertrycke woont, zal u ter hulpe komen voor wat eten en drinken aelagaet. Zoo gezeid, zoo gedaen, zei Naerden en hy stond op; hier en kan ik geen oogenblik in raste meer blyven; het is nu digte by middernacht, voor den dageraed ben ik nog in den Genzenbusch. Moeder, doet my een paksken gereed met het noodzakelykste, van tyd tot tyd zal ik ten dievelinge naer huis komen. Ko zal wel blyven onderzoeken wanneer de gendarmery op toer is en wanneer niet. Met het te laten weten aen myn oom van Aertrycke, kan ik altyd zonder gevaer uitkomen en wederkeeren. In korte stonden was alles veerdig. Naerden vroeg den zegen van vader en van moeder; de tranen leekten wel, maa liet moeste zyn, en het wierd gedaen. Ko vergezelde hem, en geheel het huisgezin ging slapen. Het was hooge tyd dat Naerden bet vaderlyk huis verliet, Immers, 's anderendags, 't en was nog geen zesse van den morgend, kwamen vyf gendarms, in burgerskleederen, op de hofstee vragen waer de refractaire was of verschuilde. Schoon angst en vreeze in aller oogen te lezen stonden, en dat de soldaten zeker meenden van hunnen man te vinden, liet men ze gerustelyk huiszoeking doen. De vader zelve leidde ze rond, toogde hun alles, en met benouwdheid op het wezen en betrouwen in 't herte, hoorde hy al hun roepen en tieren, telkens dat zy een verdoken hoeksken vonden, zonder iemand in. Na geheel de voornoene gezocht te hebben, gingen zy voort gelyk zy gekomen waren. De Geuzenbusch stond dikke van hoornen en van takken, maer in dat saizoen, nog zonder bladeren. Ily was eenig en verlaten; weinige straten liepen er door, en kleene wegeltjes, dweers door de bomen draeijende, waren alleene, en nog maer zelden, door menschetivoeten betrappeld. Er stonden buitengewoone groote boomen in, waervan de wortels zelve een schoone dikte hadden; het water dat den grond graeft binst de groote vlagen, en de alvernielende tyd, hadden verscheinene dier wortels bloot geleid, de aerde doen afstroomen en gemaekt dat eenige hoornen lyk op eenen heuvel stonden : most en andere zachte groenigheid groeide er</p>
<p>DE REFRACTAIREN.</p>
</text>
|