Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>en hy sleepte den landsman by den kraeg voort, ziet gy die dry zwarte daer liggen ! Het zyn pastors door myn hand hier dood gesteken. Neen, in geheel Nederland en is er geen Geus die er zoo vele naer de andere wereld gezonden heeft. Wat hebt gy gedaen al te male ? schreeuwde de vent met zynen rosten baerd laet my spreken van de vier-en-dertig hoofden die ik alleene doen vallen heb, en van die twee felle Spanjaerds die ik hier ingebragt heb ! Ik had eens geern geweten in welke plaetse van 't lichaem een mensch moet getroffen zyn om meest te lyden ; en daer, daer aen dien elke, heb ik een ure lang gezocht op het lyf dier twee vreemde lafaerds, om het te vinden. Gy hadt ze moeten zien krullen en hooren schruwelen, als ik met mynen dolk rond hun herte taste? ik weet het nu, waer dat de papen gevoeligst zyn ! Wacht maer tot dat ons leger uit Oostende zal gebroken zyn, en 't overige van 't spaensche leger vernietigd hebben; het zal er schuw gaen met uws gelyken. Dan sparen wy niemand meer, noch laten ons door geene zmeekingen noch geene redens meer tot medelyden overhalen, gelyk het eertyds my gebeurd is; ik stampvoete nog van spyt al er op peizende. Twee jongelingen uit Engeland waren tusschen myne handen geraekt, op den °ogenblik dat zy gingen inschepen; tusschen die felle vuisten hier, en konden zy niet meer roeren. Ik maekte my al veerdig om ze te binden en te hangen. Maer... ik bezag ze te lange, myn handen begonden te beven. Zy waren toch zoo jong; hun wezen was smeekend; hunne tranen blonken 'lyk perels in hunne bruine oogen, en hun lang hair viel als geschilderd langst hunnen witten hals ! Voor den eersten keer in myn leven voelde ik myn bloed naer myn herte gaen, en voor den laetsten keer van myn leven kreeg ik medelyden met iemand. Byna zonder te weten wat ik deed, ontknoopte ik de koorde, en zei tegen die jongelingen : Gaet voorts, gy hebt my bewogen; en maekt dat ik u niet meer en zie! Nog geen twee dagen nadien, verzekerde men my dat het twee jonge jesuiten waren van Douaei uit Frankryk. Ik wierd toch met den oogenblik zoo spytig en zoo gram op myn zelven, dat ik al de jesuiten van de wereld naer den afgrond wenschte, en wel tien keeren zwoer van ze allen te doodigen, en nooit niemand meer te sparen ! De gevangene zweeg en beefde, hy had nooit kunnen peizen dat er zulke wanschepsels, met zulke redens op de lippen en van zulk een bloeddorstigen aerd, door de zonne verlicht waren. De vier andere vertelden beurtelings ook, met vloeken en verwenschingen er tusschen, hunne euveldaden aen den armen landbouwer, die ze ten meerderen deele niet meer hoorde. Hy bezag nooit de sprekers, maer beefde van vreeze ; en ieder keere dat er een van die schrikkelyke woorden uit hunnen mond kwam, waeraen hy niet gewend en was, steef zyn bloed in zyne aders. Alleenelyk wierp hy van tyd tot tyd eenen oogslag op de lyken, rond hem gehangen of uitgestrekt in geheele plasschen bloed, maer spreken kon hy niet. Het gaet dag worden, zei de roste geus die eenig gezag op de</p>
<p>DE GP,UZENBUSC,H.</p>
</text>
|