Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>sneeuw, waernevens er nog al huttekens staen, niet ieverst een oude geborstene toren die uitsteekt, en waer duivels en spoken in verkeeren, zegt het volk. Al den anderen kant, heeft men het bloote, zoo wel gekend in ons Vlaenderen.</p>
<p>In 't bloote, zoo verre als de oogen dragen kunnen, ziet men schier noch boom, noch perse, noch hage; geheel de streke, zoo lang en zoo wyd, is gelyk een weide, altyd even groene. In 't schoonste jaergetyde, geheele benden van hoornbeesten, en troepen van peerden en kachtels loopen er in, men zou zeggen in 't wilde; maer ieder vindt op tyd zyn hof en stal. Men ziet er niet vele gebouwen, buiten op de plaetsen van de dorpen, waer gemeenelyk oenige huizen by malkander staen; en nog zyn het meest al pachthoven, en van de grootste uit, waer landbouwers in woonen, die met hunne aenzienlyke fortuine, andersche menschen zouden kunnen zyn dan sommige waterheeren uit stad, die met vele pluimen aen en duizend franks 's jaers, getrokken uit de borze der lastenbetalers, van hunnen man scheeren, en eenen persoon van te lande bekyken van hoofde tot de voete, gelyk iets aerdigs dat de moeite weent is om ziene, omdat zy geen nieuwe mode kleéren en dragen, en misschien, gelyk men zegt, maer slecht hunne wereld kennen! Neen! God zy gedankt: de vlaemsche landbouwer, op eenige naer, wil tot nu toe geen nieuwmode heere zyn : hy blyft liever in zyne eenvoudigheid, en zoekt zyn geluk t' huis, by zyne deugdzame vrouw en zyne welopgebragte kinders, omdat hy weet dat het daer alleene te vinden is. Maer vindt men, in het bloote, niet vele huizen en niet vele staken ; hetgeen den reiziger zoo met een in de oogen slaet, is het groot getal der kerketorens, welke, op die platte vlakte, langst alle kanten hun kruis in de lucht schieten, en schynen al tegen malkander te staen ; en 't en zyn geen van de leelykste, noch geen van gisteren of eergisteren dat gy peist ! Ofschoon het noorden van Vlaenderen overouds misschien min bewoond was dan nu, de brave menschen van dien tyd hielden er aen van eenen schoonen tempel Gods, niet verre van hunne-wooning, te hebben, om er dikwyls te kunnen naer toe gaen, en er lange te mogen verblyven, zonder hunne tydelyke zaken te moeten verwaerloozen. Zegt wat gy wilt, onze voorouders hadden gelyk van het alzoo -te doen, en hoe meer men op hun peist, hoe meer men zeggen moet dat zy 't waer geluk vonden in hun geloove en hunne, godsdienstigheid. Hoe dikwyls hooren wy niet spreken van de goede oude tyden, en van de eenvoudigheid en de regtzinnigheid der menschen van over één en twee honderd jaer? De gelukkige oude, tyden, zegt men. Ja, gelukkig, en wilt gy weten waerom?... Om dat het geloove by hun levendiger was dan by ons. Waer zal men liedendaegs de menschen, en byzonderlyk de jongelingen, zoeken die onder de ooge van allen durven hun geloove belyden, opstaen tegen liet kwaed, en zich stellen als verdedigers van het goed ? Ellaes ! zy zyn zoo dunne gezaeid ; hyna geen één meer die durft; het inenschelyk opzigt heeft zich meester gemekt van 't meeste deel en 't geloove in hun vaste gelegd. Als er me é te doen valt in een goed werk dat uitwendige blyken van Godsdienst vraegt, hoe menige worden tegengehouden</p>
<p>DE GruzENousen,</p>
</text>
|