Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>straten en voetwegeltjes uit het eene dorp te komen en regte naer een ander, al rustende en kykende naer beliefte. Men moet toch de vruchten op hun eigen aenschouwen om er de schoonheid van te zien, en ieder heeft zyn eigene schoonheid; men moet ze zien in hun opkomen, in hun groeijen en hun bloeijen, en telkens wel en lange, 'ten minsten die liefhebber is; en wie in Vlaenderen is het niet? Men moet ze zien veranderen, en ze veranderen zoo dikwyls! In den voorzomer ziet men nog maer hier en daer groene topjes uitkomen, die aerdig doen te midden van dat plat en bruine land; later in 't saizoen, als het vlas zyn bleekgroen tapyt mackt, ieverst langst een koolzaedstuk dat in volle bloemen en schoon geel staet, en zoo wel riekende is, wie kan er voorby gaen zonder zeggen : Dat is schone?... Schoner nog is het in den oogst, als de aerde beer kleedsel verandert en het koleur van goud aengetrokken heeft : waerachtig goud dat in de koornaren zit en den landbouwer weeldig maekt ! Overal, en schier ter zelfder tyde, vallen de schoven, de pikke klettert in de verte, gevreven op den welsteen; duizende menselien loopen over en weer om te binden, te stuiken of te laden; de landbouwer wakkert zyn volk aen, altyd bevreesd voor regen, en kykt gedurig rond of er geen' dondertorens in den grond van de lucht zitten. Eindelyk het is gedaen; bet koorn is af en drooge; men haelt het in; de peerden en de wagens ryden snel van de schure naer het land en van het land naer de schure; de schouw rookt in de hofstee; men is aen 't laetste vuer gekomen. 'S avonds, en 't moet avond zyn daer vooren, laedt men op den wagen eenen mei, met bloemen geplot, en geheel versierd met linten; de laetste schooven van den oogst worden op dien wagen geladen, en de mei er boven opgesteken. Al 't volk, dat mee gevroeht heeft, kruipt op liet voer, een aental van kinders uit liet gebtierte mag er by geen; men klopt op ketels, men slaet op riesters, men klakt op al dat klakken kan en de poerden ryden stillekens voorts. Van tyd tot tyd een vreugde-geschreeuw, dat in de stilte van den avond in 't omliggende weergalmt, komt op een gegeven teeken uit de felle kele van al het volk dat op het voer zit, en zy schreeuwen dat zy de oogstwafels gewonnen hebben !... 'T is waerlyk een van de schoonste tafereelen uit het leven vaii te lande. Ilienderen, nu zoo schone, was over tyd van jaren zeker nog schoner dan nu. De bosschen en de hagen gaen te zeere weg; het land wordt er geefachtiger door misschien, maer het wordt al te eentonig, en liet verliest van zyne aengenaemheid. Niet voor eene streke waer van plaetse tot plaetse bosselkens staen, 't einden eenen hof van groenigheid, weer men in de verte' hoornen ziet die met hunnen top in de wolken hangen; en als het waeit, dat men het ruisschen van den wind tusschen de bladeren 'hoort; hoornen en wouden waerin vogels woonen van alle soorten, die er in nestelen en schuifelen, en nitjongen en vermenigvuldigen! Zoo was liet voortyds overal in Vraenderen, en nu niet meer. De bosselien verdwynen en veranderen in meiland; de pachthoeven vermenigvuldigen, en de dorpen van zelfs niet verre verscheen, schynen aen malkander te houden.</p>
<p>DE GEUZENDUSCII.</p>
</text>
|