Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>Hy was nog wel een& sterke ure van zyn huis. De mane was een weinig uitgekomen; zy begon al te blikken door de leegste takken, en na korte stonden ging het in die wildernisse en langst (lat wegeltje klaer zyn, ten minste klaer genoeg om eenige stappen vooruit te zien. De man bleef altyd loopen; hoe meer hy liep, hoe zekerder hy meende te zyn dat men hem achtervolgde; want het daveren zyner voeten op den grond, het piepen der manden, en het ruisschen van de bladeren en takken, door zyne vlugt in dit smal wegeltje in beweging gebragt, kon hy niet anders uitleggen. De benouwdheid en de vermoeidheid grepen hem meer aen den asem en aen de beenen vertraegde hy gedurig; aen den hoek van de breé strate gekomen, na vyf minuten loopens, viel hy geheel stille, en zette zich neder op den gerskant, langst den boord van eenen gracht. Juiste gelyk hy nederzat, zeven wreede manskerels, met geweren en springstokken gewapend, kwamen al den anderen kant van de strate uit den busch, regte vow hem. De mane keek al uit boven de sperren, en in dien breeden weg, door geene takken weérhouden, gaf zy effen hare eerste stralen op 't aengezigte van die zeven Geuzen. De landbouwer, van met dat hy die mannen geware wierd, sprong op en vloog weder .den bosch in. Maer zy achter hem, en 't en duerde maer eenen oogenblik of hy was vast, en wederom op strate gesleept. Wie zyt gy, en van waer is de komste? -- vroeg er al hem schuddende een sture vent, met lang verbusteld hair, en eenen rosten baerd, die verre op zyne borst hing. -- Hoor! zei een andere, vooraleer nog de gevangene een woord kunnen spreken had hoor dan! er klinkt iets; die gast heeft geld in zynen zak; dat moet 't onze zyn. En men sloeg op al de beurzen van den ongelukkige, en vyf of zes handen schoten te gader in zyne kleren en trokken er al uit dat er in zat. Het geld was in een kleine lynwadene beurze, waerin ook een roozenhoeiken was niet een zware lootene medailje aen; als men 't eene uithaelde, het andere kwam mee', en bleef hangen aen den vinger van een der geuzen. Pape, met paepsche dingen; 't is een spaenschgezinde ! schreeuwde de Geus die 't roozenhoeiken hield, en hy sloeg er me ê op het lyf van den man dat de beijers stooven. Waertoe dient dat, schynheiligaerd ? vroeg een andere. De landsman, die van de beste kristenen uit was, en alhoewel niet vreeze bevangen, kon toch niet lyden dat de spot gedreven wierd met heilige zaken; liy antwoordde koelmoediglyk : Dat dient om God te dienen, en Onze-Lieve-Vrouw te vereeren. \Vat zegt gy van God en Onze-Lieve-Vrouwe? Er is noch God noch Lieve-Vrouwe, zeg ik, hoort gy dat, boer? En hy greep den godvreezenden man by de kele, al de schrikkelykste vloeken uitbrakende, en zou hem ongetwyfeld verworgd hebben, ware 't niet geweest dat een andere Geus ei» tusschen kwam al zeggende : dat zy dien kerel moesten</p>
<p>DE GEUZENBUSCD.</p>
</text>
|