Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>door dat verfoeijelyk gedacht: wat gaen de menschen van my zeggen?... Alsof het aen de menschen ware dat een mensch moet rekeninge geven van zyne werken ! Ach ! als 't er op acn komt van kwaed te doen, of van zonde te bedryven, of van te spotten met al dat goed en deugd is, men hoort nooit zeggen : indien ik meéklappe, wat ga men van my peizen? Neen! de duivel van het kwaed verjaegt dat gedacht, of ten minsten, door 't verflauwen van het geloove, doet die inwendige stemme zwygen, en maekt slechts den mensch .beschttemd voor al dat hem zou moeten trotsch en hooveerdig maken. Hoe dikwyls ook ziet men, zelfs op landsche dorpen, honderde deugdzame menschen die inwendig het goed genegen zyn, vaste geleid en zwygende, om dat er, tusschen hun, vier of vyf gasten loopen zonder geloove, die spreken durven om het kwaed aen te pryzen, en beginnen te spotten als er iets gedaen wordt in de kerke of elders, dat strekt tot luister van Gods huis en van Gods name? Het menschelyk opzigt is daer nog eens : men zou willen het jok dier goddeloozen afschudden : men durft niet, om dat zy kunnen lachen. Ongelukkige menschen, (lie altyd moeten hooren en doen het gene zy liever anders zouden hebben! Ongelukkiger dan onze ouders die 't slecht volk van hunnen tyd durfden in de oogen bezien, en het menschelyk opzigt met de voeten trappelen En verders, is het ook niet waer dat de tydelyke belangen, de zorge en het leven van het grootste deel der menschen, hun de eeuwigheid en de onsterfelyke ziele doen vergeten, en om te zeggen 'lyk of het is, hun ongelukkig maken? Kan het zyn dat een mensch, die geheele dagen peist op het vergankelyke, op het vergrooten zyner fortuine, en op zyn ongeluk kwame hy iets te verliezen; die altyd ongerust is op lietgene er kan vooren vallen, en van dage al zich bezig houdt met zyn winste of zyn verlies van morgen, kan het zyn, zeg ik, (lat zulk een mensa ittruste en vrede leve? Gelukt hy, 't is om nog meer te zoeken ; verliest hy, 't is om in wanhope te vallen. Ach ! hoe verschillende is hy, van die menschen uit den goeden ouden tyd, gelyk er nu nog eenige te vinden zyn, die altyd in alles te vreden zyn, die overal den vinger Gods in zien, die niet en stampvoeten van ongeduld als er een druppelke regen te vele of te weinig valt op de tierde! Zy vertrouwen zy in de Voorzienigheid; zy weten dat God kan straffen en beloonen, kruissen en zegeningen overzenden naer beliefte, en dat de mensch, willen of niet, beide moet aenveerden 't zy met 't zy tegen zynen dank. Zy weten dat er eenen God is, die de vogelkes uit de lucht hunne spyze dagelyks vooren legt, en (lie ook de menschen niet en vergeet, die in Hem gelooven, en hun geloove durven belyden. Daerom stellen zy in dien God hunne hope, en leven zy geruster dan andere, omdat zy leven in dat zalig gedacht : of het al verloren en kwalyk ging op de wereld, indien ik wil, het zal te beter gaen in de eeuwigheid. Is het geestig in Vlaenderen met den yzeren weg door de groene velden te vliegen, of op een rytuig gezeten, langst eenen steenweg de landen in al hunne schoonheid te bewonderen, het is veel geestiger nog van, te voete, door stukken en dreven, en weiden te gaen, of langst</p>
<p>DE C,EUZENBUSCII.</p>
</text>
|