Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>anderen scheen te hebben, als de laetste gedaen had met vertellen. Wat gaen wy doen niet dien vent? ik ben hem moé ! Laet hem loopen, gy ziet wel dat hy nooit geen kwaed en zal doen. En dat meer is, hy zal in de wereld onze vrome daden verkondigen, en men zal weten en onthouden wat de Geuzen kunnen en durven. En komt hy ons te verraden ! Wat geeft dat? Morgen trekken wy Oostende binnen, om het te helpen verdedigen en er misschien dood te blyven. Die man is de eerste mensch die levende uit onze handen geraekt, en hy gevolge die kennis heeft van onze daden. Doodigt gy hem, zy zullen nooit meer gekend zyn in de wyde wereld; laet hem dan maer loopen ! Grypt hem vast, als 't alzoo is, en geleidt hem tot aen het voetwc...ebje in den busch, opdat hy niet en verdole. Maer vooraf bind zyne handen met koorden op zynen rugge, op dat men geloove in zyn dorp dat hy tusschen de vuisten der Geuzen gezeten heeft.</p>
<p>Dat bevel wierd uitgevoerd. De landsman tot in den busch voortgestoken, en dan aen zyn eigen overgelaten, ging altyd regte en zeere, zonder te weten waer hy ging uitkomen. Blyde genoeg van ontsnapt te zyn aen de dood, waeraen hy zich tot den laetsten oogenblik verwacht had, dankte hy God en zyne Heilige Moeder uit der herten. Het gedacht van de onmenschelykheden der vrybuiters en kon uit zyn hoofd niet; de doode lichamen en de bloedplekken zag hy nog voor zyne oogen, en verslonden in die gedachten, doolde hy voorts en geraekte uit den busch niet.</p>
<p>De dageraed kwam aen : de roode schemer van de opstaende zonne blikte al boven de kroone der hoornen, en de vogels schuifelden dat het klonk. Als hy klaer en verre zag, bleef de dolende Couckelaernare stille staen, om te onderzoeken vvaer hy mogte zyn en of er nievers geen strate en was, of een breede voetweg om uit den busch te geraken. Maer niet! Binst dat hy stond te peizen al welken kant zyn dorp zou gelegen zyn, hoorde hy in de verte het geroeffel van trommels. In alle andere omstandigheid had hy verschoten, en nu sprong hy op van blydschap. Zonder aerzelen, sloeg hy den westen in, van waer het geruchte scheen te komen, en liep dweers door den busch, over tronken en grachten, hoe lastig het ook was. De takken, welke hy met zyne gebondene handen niet kon afweeren, sloegen in zyn aenzigte dat het bloed er langsten liep: zyne voeten waren geheel in stukken van gaen en van springen, mar de vreugde van aen de vreedheid der Geuzen ontsnapt te zyn, maekte dat hy de pyne schaers gevoelde, en altyd voorts kon. De trommels hoorde hy van langs om beter, en het dacht hem zelfs dat hy 't getier ‘an soldaten hoorde, en niet verre van het spaensche kamp was. Eindelyk geraekte hy uit den busch. Op eenige boogscheuten van hem, stonden de eerste schildwachten van de Spanjaerds, en in de verte stak de schoone hooge toren van Ghistel zyne scherpe naelde in de wolken. De landsman verkende zich seffens; 's avonds te vooren was hy daer geweest, en wiste dat liet van zyne vrienden waren. Ook liep hy haestig naer den eersten soldaet dien hy zag, en bad hem van de koorden los te</p>
<p>DE GEUZENBUSCH.</p>
</text>
|