Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>hunne plannen afgeluisterd. Eerst, door vreeze bevangen, was hy dieper in zyn bedde en onder zyne dekking gekropen zonder asem te durven halen. Maer nadien, het ongeluk overwegende dat zyne goede meesteressen bedreigde, en hoe 't hem 's anderdags zou spyten van er niets vooren gedaen te hebben, was hy stillekens uit zynen nest gekropen, had den oogenblik afgespied dat de roovers verst van den stal waren, was al langst de 'lage weggevlugt dweers over de stukken lands naer Staden-plaetse geloopen om hulpe. Had hy moeten de strate volgen, ongetwyfeld zou hy van Baekelands wachters gezien en gegrepen geweest zyn. Hy kwam ongehinderd op de plaetse, al schreeuwende, van met dat hy aen de eerste huizen kwam : Moord! moord !.. Eenige lieden stonden op, vroegen wat er schilde, en hy altyd roepen : « Moord! moord ! zy vermoorden en stelen al dat er is te Kloosters! » Na korte stonden, was er een geheele bende volk rond hem getrappeld, hy vertelde wat hy gehoord en gezien had: de klokke door de Franschen op den toren gelaten wierd geluid; men greep naer wapens van alle slach, en een groote menigte van menschen sloeg de stra te in, die naer de geplunderde hofstee' leidde.</p>
<p>Zy kwamen juiste aen tyds. De moordenaers durfden geheel die bende volk niet afwachten, en vlugtten weg, meer als den helft van het geld in den brand latende, maer ook zonder van. iemand achtervolgd te.zyn. Het was seffens in de hofsteè een gedrom van menschen, een geschreeuw*van medelyden met blydschap gemengeld, een storm van vragen over het gene er gezeid en gedaen was geweest, by zoo verre dat men er malkander niet verstond. De zusters en de twee losgemaekte gebuers, van hunnen eersten schrik hersteld, antwoordden op alles en verheiden om ter meest. Zy lieten het bedde zien waeronder men den moordenaersjongen vinden liggen had, den koffer waeruit de beurzen met geld kwamen, en eenige der beste kennissen wierden in den kelder toegelaten, om te zien wat de roovers meé en wat zy daer gelaten hadden. Tusschen al het geklap, hoorde men meest den lof van den koeiwachter die, door zyne stoutmoedigheid, misschien zoo vele ongelukken voorkomen had, en nu, geheel hooveerdig, zyne daed vertelde én hervertelde en vergrootte.</p>
<p>Te midden van dat gewoel in de keuken, in de kamer en in den kelder, kwam er een mensch ingesprongen al uitroepende : « Pier, Pier is uitgekomen! » Een diepe stilzwygendheid volgde op dien roep, en al de hoofden draeiden naer de ingangdeure om den jongman te zien binnen komen; eenen °ogenblik later verscheen hy inderdaed, bleek, mismaekt en zonder een woord te kunnen spreken. Zyne oogen zochten zyne zusters; hy dromde door de mensehen en viel in hare arms met zoo veel haestigheid als of hy er sedert jaren en jaren ware van afgescheiden geweest. Tranen van vreugde leekten langst hunne kaken, en die schielyke schok deed hun meer indruk dan al de vreeze van den nacht. Het scheen hun zoo wonderlyk al dat er gebeurde : een droom misschien die voort,duerde! Die hulpe zoo van passe gekomen, de moordenaers zoo onvoorziens weggedreven zonder. iemand te hebben</p>
<p>SCHRIKKELYKE NACHT.</p>
</text>
|