Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>Tusschen het hout van de bedsponde en den grond van de voute was ertniet vele plitetse, zoodanig dat men niet diepe zien en kon. Binst dat er een van de twee het lampje tegen den vloer hield, tastte de andere met zynen arm, en gevoelde niets, maer hy kon er tot 't einden toe niet aen. Hy gaet en hergaet met zyn hand; niets te doene, niets te vinden. Spytig en met een vast besluit van alles te weten, legt hy zich plat ter aerde, steekt zyn hoofd onder het ledikant, rekt zynen arm uit niet zyne hand open en grypt, geheel tegen den muer... het been van eenen mensch. Hy verschoot, trok zyn arm weder, en met krampachtige beweging schoof hy eenen voet achteruit, maer zonder schreeuwen. Na een moment van ontsteltenis, regtte hy zich half op en zei stillekens in de oore van zynen kameraed : Er ligt een mensch, of een lyk onder; zyt gy benottwd ? Ik niet; en gy? antwoordde de andere. —lk ook niet, stelt ti lichtje op de tafel; ik gaen liergrypen, en trekken tot dat hy mees komt. Gaet eenen °ogenblik in de keuken, zei een van hun tegen de twee gezusters, en keert weder binnen vyf minuten; gy moet niet vreezen, 't en is niet. • De vrommenschen gingen de deure uit, al aen malkander vasthoudende van angst en benouwdheid : zy bleven al buiten tegen de voutedeure leunen. Onze gebuer legde zich nog eens plat op den grond, hy kroop schier onder het bedde, greep den zelfden voet, welken hy eerst gevoeld had, en trok. Do voet kwam meé, en een lichaem sleepte langs den vloer, tot dat er twee beenen en een gedeelte van liet lyf buiten het bedde te ziene waren; zy trokken beide voort, met hertegeklop en bevende hand.... ; liet was een jongeling, arme gekleed en schuw van wezen (lie uitkwam, en byna ter zelfder tyde door zyn eigen opstond, en dan voor hun bleet staen zonder roeren. Met den eersten grepen zy hem vast, en schuddeden, en verdreigden hem met de vuist en met vlammende oogen, en met schrikkelyke woorden. Zy grepen hem by 't hair, en wilden lyk een woord of een teeken uit hem krygen; maar de jongen zweeg, en roerde niet. Benouwd en waren zy van hem niet; hy was toch maer kleene, en ten hoogsten veertien of vyftien jaren oud, timer zy wilden hem dwingen tot spreken, en de jongen zweeg en bleef stom. Toen de zusters, door het geruchte binnen getrokken, aen de deure verschenen, keerde hy zyne oogen naer haer waerts, maer 't was er al meé; hy bleef altyd lyk spraek- en zinneloos. Wat doet gy hier? vroeg men hem. Hy sprak niet; zyne oogen gingen gedurig van het een aenzigte naer liet ander, en hy deed geen liet minste geweld noch om los te geraken, noch om weg te springen. Waerom zyt gy daer onder gekropen ? spreek; of zyt gy stom misschien ? Geen enkel woord, geen enkele verandering in zyne houding of in zyne wezenstrekken.</p>
<p>SCHRIKKELYKn NACHT.</p>
</text>
|