Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>Men hoorde nieverst iets : buiten was het stille, de wind alleene, die nog al fel woei tegen de buitenvensters der woonste, en die van tyd tot tyd tegen de kassynen deed slaen, maekte geruchte. De gebuers hielden het vuer in gang, en wilden blyven opzitten; de gezusters wenschten hun den goeden avond, en gingen slapen. Hun bedde stond op een achtervoutje, langst de kamer die nevens de keuken was. Zy droegen een kleen lampje meè, en haestten zich om ontkleed te zyn, want het was koud, byzonderlyk voor die van een warm vuer kwam. Er was al eeno van de twee in bedde; de andere was gereed; zy had het lichtje laten branden, en ging by het ledikant om de dekking en het hoofdeinde te schikken, toen zy met den top van haren voet schupte tegen iets dat hard was, en van onder lag. Zy was verwonderd, en zonder op iets te peizen, regtte zy zich op, en schupt heviger en dieper : hare voet stuikt nog eens tegen hetzelfde voorwerp; zy meent te hooren dat het verroert of zich intrekt. Nog met weinig vermoeden of vreeze, en met het gedacht, dat het een dooze of eene bak moeste zyn, tast zy dieper en dieper, en al met eenen.... zy grypt eenen schoen .Nast, en zy hoort klaer iets roeren op den grond. Een schreeuw komt uit haren mond; en dat, by den natnerlyken gruw door het verdwynen 'mi's broeders veroorzaekt, gaet ze achterwaerts in onmagt vallen. Het mannevolk komt uit de keuken geschoten, stuikt de deure in, en vliegt op de voute. Het lampje brandde nog, een van de twee zusters lag op den grond, de andere was uit haer bedde gesprongen, en stond er by te huilen en te weenen ; geen een kon raden wat er gebeurd was. Men keek rond... Nievers iets te zien, waeruit de gebuers besloten dat het altyd dezelfde vreeze was die haer bevangen en doen schreeuwen had. Met koud water op haer voorhoofd te laten leken, kwam zy tot haer zelven. Van met dat zy geware wierd dat zy nog in dezelfde plaetse lag, en omgezien had wie er al rond haer stond, deed zy, zonder spreken, een teeken met haren arm aen den genen die voor haer stond van te schuiven; by trok zich weg; en zy, zy wees gedurig met haren vinger onder het bedde, zy snikte en zy beefde : 't lange laetsten sprong zy op, en ylde naer de dente al schreeuwende : Daer, daer,. 't is onder het bedde dat hy ligt !</p>
<p>De aenwezigen hielden ze vast, en peisden niet anders of zy was schielyk uitzinnig geworden : zy trachtten ze te stillen en te bedaren; maer zy deed alle geweld om uit hunne handen te geraken, en riep gedurig: Daer, daer ! hy ligt daer ! Wie zou er daer liggen ? vroeg een van de twee mannen. Ik heb hem gevoeld, zeg ik. Stil u, Angela wy zyn hier met twee felle rnanspersoonen. ik heb de hiele van zynen schoen met myn hand gegrepen; om de liefde Gods ziet 'ne keer !</p>
<p>Nu eerst begonnen zy te peizen dat het een ander spel kon zyn, en dat er waerschynelyk geene uitzinnigheid en was in de woorden van Angela. Zy vroegen haer van wat stille te blyven, plaetsten de zuster aen hare zyde, deden ze by de deure staen, en namen het licht van de tafel.</p>
<p>segfIIKIWYKR NACHT.</p>
</text>
|