Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>deure, en Iterhaelde wel voor aleer hy gehoord wierd. T' lange laetsten kwam er een stemme van binnen roepen ; Wie is er daer ? Het was Lieven zelve. In het gedacht, en mei de verzekering dat er naer zyne woonste ging gekomen zyn om achter den gevangenen g,ebuer te vragen, was hy t'huis gebleven, en naer de vergadering in den bosch niet gegaen; Karlo insgelyks. Zy hadden alles zoo wel aen boord geleid, dat het kleenste vermoeden op hen niet kon vallen, ten minsten in de eerste dagen. 'T is ik, antwoordde de jongen; is myn meester hier niet, Lieven ? Uw meester, jongen ! ze,i Lieven, de deure opentrekkende; hy moet al lange t'huis zyn. Droomt gy dan? Hy is nog niet te huis gekomen, en zy zenden my achter hem. Hoor ! dat is het schoonste van de wereld ! Hoe late zou 't nu zyn? 'T is daer tiene gestegen op de kerke. Tiene ! by gevolge hy is al dry uren weg van hier. Dry uren, en nog niet t'huis ! Wat is dat nu ? zei Lieven, al vryvende aen zyne oogen, iemand We versch uit zyn bedde kruipt. Zou er een ongeluk voorengevallen zyn? Hebt gy gekeken langst den weg? Neen ik; 't is te donker; en ten anderen waer achter zon ik gekeken hebben? Wat zeggen zyne zusters? – Zy zeggen niet, MaCr al gelyk bemerk ik dat zy zeer ongerust zyn ; en 't en gaet niet beteren met myne wederkomste. Zie, wat gaen ik hun nu zeggen als ik t'huis kome? Hoor, jongen, wacht hier een momentje, ik gaen my kleeden en mee gaen; wy zullen onderzoek doen, en ze te gaere trachten te vertroosten. Lieven ging meé, niet zonder eenige onruste op hetgene gebeurd was en uitkomen mogt ten zyrien nadeele. Onderwege gebaerde byte zoeken niet eenen lAnteeren, of Kloosters niet dood langst de strate gevallen was, en al zoekende kwam hy in de hofsteé. De tranen zyner twee ongelukkige gebuervrouwen zouden 11C111 bewogen hebben, ware hy beweegbaer geweest. Van zoo verre zy de twee gasten konden zien opkomen, riepen zy: Hy is me'è ! en keerden gerust weder in huis. Maer hoe vonden zy zlch bedrogen, toen Lieven binnen kwam, en hun broeder niet ! Waer is Pier? schreeuwden zy te gader; maer Lieven stak zyne schouders op, en liet was een gekerm en een gehuil dat liet eenderlyk was om Noren.</p>
<p>Toen zy wat gestild waren, en dat eenige woorden, door Lieven gesproken, hun hope gegeven hadden, dan alleene konden zy spreken en hem vragen, zonder achterdenken nog, wat hun broeder tot zynent gedaen had, wanneer vertrokken, wie daer nog al was en diergelyke dingen. En hy, hy antwoordde op alles, wetende dat er niet van en was; hy vond woorden van troost voor onttroostbare vrouwen, en eindigde met te zeggen dat hy 's anderelaegs zelve ging op den zoek gaen, en weten zou wat er van Pier geworden was.</p>
<p>SCHRINKELYKE NACHT.</p>
</text>
|