Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>,k en zegge niet moordenaers uit het busch, timer toch somtyds verdachte kerels kwamen. Wie heeft er dat gezeid? vroeg Lieven met gramschap; noemt hem• tuur; 't is een schande van alzoo den naem van een treffelyk man te schandvlekkeu. Op my niet kwaed te zyn, zei Kloosters, gy weet wel dat ik van zulke dingen te zeggen of te peizen zelfs, onbekwaem ben. Wie heeft het gezeid? Dat kan en mag ik niet zeggen. Gy moet het zeggen. 'T is al verloren gevraegd, 'k en gaen let niet zeggen; zeg my dat er niet van en is; ik gaen blyde zyn van te mogen uwe eer herstellen. Gy hebt zulke leelyke dingen toch niet geloofd zeker? Ik niet, neen ik; maer andere die er by waren schenen er geloove aen te geven. Wel hoe! men durft zulke dingen van my zeggen, in de tegenwoordigheid van andere menschen ! Kloosters, uit vriendschap, gy moet die vuile tonge noemen. Neen, nooit! gy kent my, 'k en heb maer een woord. Dat gesprek ging nog eenigen tyd voorts: Lieven hield staen, en verzekerde op alle manieren dat er niets en was van zyne verkeering met verdachte menschen; Kano deed natuerlyk mee, maer met vele meer .bedaerdheid. Op de vrage indien er, daegs te vooren, geen man was te ziene geweest, gekleed in boerewerkman, antwoordde de bazinne, dat inderdaed, rond den vieren, een man voorby gegaen was, maer zonder binnen te komen, dat hy al haer vaders huis weg en waerschynelyk in den busch verdwenen was. Intusschentyd het was avond, doliker avond sgeworden. Pier Kloosters betaelde, en stond op om te vertrekken. Zyt gy benouwd, vroeg Lieven? wil ik mee gaen, gebuer? Neen : 't en is niet noodig, want benouwd en ben ik niet. En hoe zou ik het zyn? 't en is maer een loopken van bier naer myn huis. Gelyk gy wilt. En al het verledene vergeten, als 't u belieft. Als gy my noodig hebt, 't is gelyk wanneer en waerom, altyd ten uwen dienste. De gebuer vertrok, maer.... verre van overtuigd nopens de regtzinnigheid van den haes. Hy kon niet gelooven dat er niemand op de voute van de herberg en was, en het zelfde achterdenken en de zelfde vreeze bleven hem by. Als Lieven de deure toegesteken had, zei hy tegen zyn vader : Wy zyn verraden: 't is nu ons laetste; kunnen onze twee mannen maer gelukken! Pieter Kloosters en had maer al te wel gehoord. Toen hy binnen ging in den Slinger, twee mannen, boden van Baekeland, waren Lieven en Karlo komen ontbieden naer eene moordenaers vergadering in den busch voor den volgenden nacht. Dat er volk in de herberge kwam en gaf hun niet; maer dat zy gehoord werden of gezien of gekend, was eene andere zake. Ook toen Lieven, buiten gegaen zynde om te zien of er niemand.en was, hun ging verkondigen dat Kloosters hun gehoord had, verschoten</p>
<p>NOG LIE KWADE MAENDAG.</p>
</text>
|