Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>Verstonden alle menschen dat alzoo, vriend, er zouden vele meer gelukkige huisgezinnen zyn als nu; schoon het hier op Staden nog al redelyk gaet : wy mogen niet klagen. In 't geheele niet; dat is waer. Ik sprak van slechte tyden; weet gy wel dat men redelyk vele weet te spreken van aenvallen langst de bane, niet alleenelyk by avond, maer ook by klaren dage zelfs? Hoe zoo. dan? Gaet Baekeland misschien alzoo beginnen nu? Ik weet niet als het van Baekeland of van zyn volk of van anderen gedaen wordt, maer 1 is altyd gedaen, dat weet ik. Niet langer dan gisteren nog is er te Rousselaere een vreede zake voorengevallen. De eenige menschen die in de herberge waren met baes en bazinne, naderden 't vier, om te luisteren naer het gene er verteld ging worden. Toe, vertel eens al dat gy weet, zei Kloosters, ik ben nieuwsgierig telkens er van zulke dingen kwestie is. Hetgene ik gaen zeggen, heb ik gisteren met myne eigene ooren gehoord, in hel Molentje, waer ik niyii peerd gestald had. Er waren daer dry persoonen die rond den, vieren uit Rousselaere gekomen waren en de waerheid verzekerden van hun gezegde. Nu dan, gisteren, binst de hoogmisse, kwam José Van Hoplinus niet zyne zuster Colette, van Liclitervelde, daer zy om alfairens geweest hadden, langst de groote bane naer Rousselaere terug, waer zy woonachtig zyn. José en is maer een deerlyke, vent, en hy had eenen zwaren gaenstok mee. Colette was daeromtrent op haer beste gekleed, niet goudene ooringen aen, een lange keten van 't zelfde metael rond haren hals, en een kruis, dat op hare borst blonk. Als zy gekomen waren, daeromtrent aen het Land van Beloften, zien zy een struischen kerel langst eenen zyweg opkomen, die moest daeromtrent juiste niet hun op den breeden weg geraken. Hy wankelde al gaen, of scheen te wankelen, en had geheel het uitzigt van eenen mensch die by ((ranke is; het moest niet vele schillen nogtans, want hy stapte alzoo zeere dan onze twee Rousselaernaers. Het was elve of die streke; langst de strate en was er geen levende ziele, ten zy onze dry kennissen. Colette, als zy dien vent zag opkomen, ongewapend nogthans, maer van aerdig uitwezen, werd benouwd. Laet ons al dien weg gaen, zei zy aen haren broeder; liet is wel omme, maer die vent zal toch niet achter komen, of komt hy, wy stellen het aen 't loopen, en vlugten ginter in dat huis. Gy, (vuilte, had de broeder geantwoord; alzoo te midden (hen dag, waerom zoudt gy benouwd zyn? Dat is levers een man die te Gits een misse gaen zoeken is, en een glaseken te vele genomen heeft; hy kan geheel brave zyn, wie weet? 'T is gelyk, zei Colette, het is zulk een eenige ure van den dag, er zyn zoo weinig huizen van hier tot de stad, en er begint zoo vele slecht volk te loopen. Hoor! en wy zyn niet tweeën; een kwaeddoener alleene, en valt nooit geen twee menschen aen. Kwestie! men zegt dat wel, maa het kan eens den eersten keer zyn! Intusschentyd waren onze reizigers aen de stilde gekomen, en eenige stappen voor den dronkaerd, die nog wel vyftig voeten verre in het land was. Maer hy ging zoo dapper, dat hy ze al ligte achterhaelde en men bun zyde stond. 9</p>
<p>DE KWADE MAENDAG.</p>
</text>
|