Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>zy om ter meest. 'T is waer, geen een wist voorzeker waerom zy by den hoofdmar geroepen waren, thaer Karlo schikte het wel ; hy liet genoeg verstaen dat er waerschynelyk van eene diefte, op de hofstede der kinders Kloosters ging gehandeld worden, en alles kon verbrod zyn door een enkel woord te hoog uitgesproken en aen de ooren van Pier gekomen.</p>
<p>Binst dat Lieven nog by hun was en Kano ook, beraedslaegden onze vier baenstroopers over het gene er te doen stond. De twee •vreemde wilden zich, op staenden voet, van den ingekomene ontmaken; Lieven en Kano stelden er zich tegen. Ik kan niet gedulden dat gy hem hier in het huis van mynen zone vermoordt, zei Karlo, voor eenige woorden dat hy misschien zou kunnen gehoord hebben, en misschien niet, maer weet gy wat er best zou zyn? Gaet hier uit, legt hem den weg af, en zet hem kort, tot morgen zonder dat de kapitein het wete. Van den nacht zult gy hooren wat er te doen is, en morgen, is het noodig, houdt hem op tot 's anderendaegs; is het niet noodig, laet hem los. • Die raed wierd goedgekeurd, en eenige °ogenblikken later, na dat Lieven en Karlo in de herberge by hunnen gebuer gaen zitten waren, kwamen de twee moordenaers stillekens van de voute, en lieten ongelukkiglyk de deure achter hun toevallen. Bet gedruis dat zy machten, was tot in de keuken gehoord geweest, en het achterdenken van hloosters vermeerderd. Niettemin zy waren al achter verdwenen, en na wat ommeweg gedaen te hebben, zich komen verduiken langst den voetweg die van den Slinger naer de hofstee geleidde. Pier Kloosters was insgelyks de herberg uit gegaen. Het was donker geworden, belle donker, gelyk het zoo dikwyls in den winter is toen de lucht by avond° met dikke wolken overtrokken blyft. De wind gispte door de sparren en sneed in het aengeligte; de grond was vaste gevrozen, en de vorst had den voetweg uitnemende hard, elfen en schoone gemaekt. In de verte hoorde men niet anders dan het gebas der honden op de hofsteden, en het gehuil van 't waeijen in de bermen van 't Vrybusch. Onze naerhuisganger voelde de koude al uit de herberge komende; hy had zyne vuisten in zyne zakken gedouwen, den kraeg zyner veste regte gesteken, en ging met snelle schreden; meer nog: hy had den kleinen draf genomen, welke die menschen gaen die van jaren worden, en in bytende koude niet stillekens stappen willen. Tusschen den Slinger en zyne hofstede was er maer een half kwartier wegs af te leggen : de bane liep (hieromtrent regte.; maer hal fwege was er een smalle planke op een klein grachtje geleid, waer hy over meest gaen. Al beide kanten van die planke stond er een dubbel trage, en als Kloosters niet verre meer van dam was, dacht het hem, dat hy 'lyk derzelver takken tegen malkander hoorde slaen, als of er een mensch of een dier had doorgekropen; zelfs maer om dat het zoo donker was gaf hy het op meende hy tiet maeksel van eenen mensch gezien te hebben. Al dat hy gehoord, gezien en gepeisd had binst den zelfsten maendag nuchter), kwam hem te binnen; de vreeze beving hein, hy begon te beven, en stond boom stille.</p>
<p>NOG DE KWADE MAENDAG.</p>
</text>
|