| Full text |
en
— 144 —
Ik besloot ’s mans raed te volgen. Zoo ras Paul
zyne krachten een weinig hersteld voelde, gebruikte
hy die om zich van de wooning te verwyderen.
Dewyl ik hem uit het oog niet verloor, begaf ik my,
hem volgende, op weg, en ik gelastte Domingo
mondbehoeften mede te nemen en ons te vergezellen.
Naer mate deze jongeling het gebergte afging,
schenen zyn genoegen en zyne krachten te herleven.
Eerst nam hy den weg der Pamplemoussen, en tot
naby de kerk in de bamboeslaen gekomen, begaf hy
zich regtstreeks ter plaets, waer hy versch omge-
spitte aerde ontdekte; daer wierp hy zich op de
knieën, en, zyne oogen ten hemel heffende, deed hy
een lang gebed. Zyn gedrag scheen my een goed
voorteeken van de herstelling zyner rede; dewyl dit
blyk van vertrouwen op het Opperwezen toonde,
dat zyne ziel hare gewoone werking had hernomen.
Domingo en ik knielden naer zyn voorbeeld, en
baden met, hem. Vervolgens stond hy op, en ging
ten noorden van het eiland, zonder dat hy veel acht
op ons sloeg. My was bekend, dat hy niet alleen de
plaets „ waer Virginie lag begraven niet wist, maer
zelfs of zy uit zee opgevischt was; ik vroeg hem dus,
waerom by aen den voet der bamboesboomen God
gebeden had. Hy antwoordde : « Wy zyn er zoo
dikwyls samen geweest, »
Hy vervolgde zynen weg tot aen den ingang van
het bosch, waer de nacht ons overviel. Daer haelde
ik hem over, om op myn voorbeeld eenig voedsel te
? |
