| Full text |
zette, dewyl zy niet meer kon gaen ,en dat gedeelte
van het bosch, waerin zy verdoold waren geweest.
Al de plekjes , die hem de bekommeringen, de spelen,
de maeltyden, de weldadigheid zyner beminde te
binnen bragten, de rivier van den Langen-berg,
myne kleine wooning, de daerby gelegen waterval,
de papaijer dien zy geplant had, het grasbedwaerop
zy danste, de kruiswegen in het bosch, waer zy
gaerne zong, deden beurtelings zyne tranen vloeijen;
en dezelfde echos, die zoo menigwerf van hun ge-
zamenlyk vreugdegejuich weêrgalmd hadden, her-
haelden nu niets meer dan de smartelyke woorden :
« Virginie! o myne geliefde Virginie!
In dit woest en zwervend leven, werden zyne
oogen hol, zyne kleur geel, en zyne gezondheid
nam meer en meer af. Verzekerd zynde dat het ge-
voel onzer rampen door de herinnering aen onze
vermaken toeneemt, en dat de hartstogten in de
eenzaemheid heviger worden, besloot ik myn’ on-
gelukkigen vriend uit eene plaets te verwyderen,
die hem zyn verlies altyd voor den geest bragt , en
hem in een oord van ’t eiland te voeren, waer hy
veel vertroosting zou vinden. Ten dien einde bragt
ik hem op de bewoonde hoogte van den wyk Wil-
liams, waer hy nooit was geweest. Landbouw en
koophandel gaven aen dit gedeelte des eìlands veel
beweging en verscheidenheid. Men vond er vele tim-
merlieden, die de boomen gelyk kapten; anderen
die ze tot planken zaegden ; rytuigen kwamen langs
? |
