| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>Het was zoo stil om de wooning van Ambrosius De Bie, die eerder eene hut dan een huizeken geleek, dat de jongelingen in het begin meenden, dat er niemand te huis was. Builen een twintigtal hoenders, die in den zonneschijn der dreef liepen te kakelen, en den baan, die op eenen boomblok stond te kraaijen, was er geen levend wezen te zien. De deur was gesloten, en de venstergordijnijes die tot aan het kruis reikten, waren digt toe.</p>
<p>« Ik zal eens door het venster kijken, » zei Petrus, terwijl Karel rond het huizeken wandelde om alles nog wat nader te beschouwen.</p>
<p>Petrus blikte over de gordijntjes in het klein net huizeken van Brozen oom ; maar van alles wat zich daarin bevond, zag hy niets dan een jong meisje, dat niet verre van den haard, waarover een ijzeren pot hing, in een gebedenboek zat te lezen. Het meisje was zoodanig in hare lezing verdiept, dat zij niet scheen te bemerken, dat het vensterken meer schaduwe en minder licht gaf; want zij keek niet op. ' '</p>
<p>De maagd op wie Petrus als met bewondering staarde, droeg de oude kleedij van het Meetjesland : een vlamingen rok met gele, blauwe en roode strepen, een jakje van bruingebloemd katoen,een rooden neusdoek en een mutsje van grof wit neteldoek met vleugelen van tirlatijn. De jongeling vond de woudbewoonster wonderschoon, en toch meenden de</p>
</text>
|
