| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>bosch, zij verguldde de breede met mos en bloemen overdekte laan en liet hare warme stralen, schitterend en zacht als maneschijn, tusschen de boomkens spelen. Petrus was als dronken van wellust. Ware hij alleen geweest, hij ware misschien het huis van Brozen oom in zijne zalige droomerij voorbij gestapt; maar Karel was daar om hem tot het bewustzijn te roepen.</p>
<p>« Daar staan de olmen, » riep de oudste broeder, den wijsvinger vooruit brengende, « nog eenige stappen en wij zijn er. » En nauwelijks waren zij eenige schreden verder, of zij bemerkten een huizeken met witgekalkte muren en een zeer laag stroodak. Daar nevens stond een breede vlierboom in vollen bloei, en twee breedbladerige olmen hadden met hunne lange takken een gewelf over het huizeken geweven, dat er door zijne reinheid, gelijk eene blanke bloem in den kolossalen tuil van groene boomen, uitzag.</p>
<p>« Indien Brozen oom hier woont, dan woont hij er niet alleen, » bemerkte Petrus fluisterend, als sprak hij in de kerk ; want het stille woud verwekte eenen indruk bij den stadsjongen als was het een heiligdom. « Woonde de oude man alleen, dan zouden er zulke schoone bloemen niet staen. Zie eens broeder, » fluisterde hij verder « welke schoone seringas, wat heerlijke peoenen, meiroozen en gouden regen. »</p>
</text>
|
