| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>« Of ik hem ken? wel hij was onze naaste gebuur. Ik en zijn zoon zaliger zijn speelgenooten geweest; maar die is al lang bij onzen lieven Heer en zijne vrouw ook. De oude Brozen de Bie heeft hunne twee kinderen ingenomen, die thans al groot moeten</p>
<p>zijn. n « Zoo dat onze oom nog leeft, » zei Petrus;</p>
<p>« wel, vriend lief, gij zijt bedankt voor de goede tijding. En de twee kinderen van neef Thomas zijn dus bij Brozen oom ? » •</p>
<p>« Zoo meen ik het toch. En is het niet jammer, de grijze bezembinder heeft over drij jaren zijne hand gebroken, en heeft sinds om zoo te zeggen niet meer kunnen werken. »</p>
<p>Zoo voortpratende bereikten zij het groene Cleyt. Tusschen de mastboomen dartelden hunne vermoeide voeten thans op een schier onmeetbaar tapijt van mollig mos ; boven hunne hoofden zongen er de vogelen het hymne der lente, het hoogdaglied der natuur, en overal waar zij hunne schreden zetten</p>
<p>waren zij van millioenen kleine heide bloemekens omringd, waar zij zelfs de namen niet van kenden. « Wat is het hier heerlijk en zoet, » stamelde</p>
<p>Petrus, en zijne stem getuigde van die zalige ontroering, die den dichter overmeestert in het stille</p>
<p>heiligdom der schepping.</p>
<p>hij levend of dood is; bij Ambrosins de Bie, dien gij misschien kent. »</p>
</text>
|
