| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>« Wat heb ik ze toch aan mijnen arm rondgesleurd die Juffrouw Kato, en ik moest altijd door dezelfde straten wandelen , ik weet waarlijk niet, wat op die Hoogstraat te zien was?... »</p>
<p>'t Was dat dáár, heer Edmond, een der vriendinnen van Juffrouw Kato woonde, en achter het venstertje zat, en aan die moest zij u</p>
<p>toonen. «Ha! wij hebben het wel gezien, meisje, » zoude het zijn, wanneer Kato 's anderen daags bij de vriendin zou komen, « gij waart gelijk zoo vriendelijk tegen dien vreemden heer ; daar</p>
<p>zit wat achter, meisje. »</p>
<p>En Kato zou «Neen, neen antwoorden, » maar op eene wijze, die zou aanduiden, dat er zeer veel achter zat, en Kato zou zeer fier en de vriendin zeer nijdig zijn. Maar Edmond had den tijd niet die uitlegging te zoeken : hij legde zich spoedig te bed en sliep</p>
<p>zoo snel in, alsof hij niet naar een bal geweest was, de ondankbare! Misschien wijdde Juffrouw Kato hem in stilte van haar hart eene</p>
</text>
|
