| Full text |
Alida wou daarop antwoorden, doch iemand kwam
hun gesprek onderbreken, Het was een magere, slun-
gelachtige jonge man, het haar kortgeknipt, naar de
laatste mode gekleed. Hij kwam van het andere einde
der gaanderij en bleef bij hun tafeltje staan.
— Hello, Henk Versluis, ken jij je vrienden niet
meer? sprak hij schertsend.
Henk scheen onaangenaam verrast. Zijn glimlach
was wat geforceerd en zijn stem klonk eerder koel als
hij de jonge man en Alida aan elkander voorstelde. Hij
heette Roland Baale. Hij maakte een elegante bui-
ging voor het meisje en wendde zich dan opnieuw tot
Henk.
— Een leuk feestje was het dinsdagavond bij de
Dupuis’ is ’t niet? grinnikte hij. Vooral nadat de oude
ingedommeld was en Marietta hem naar bed bracht!
Ik heb altijd gezegd dat ze niet enkel een mooie, maar
bovendien ’n zeer intelligente vrouw is en weet hoe ze
een feestje organiseren moet! En Johnny was weer
buitengewoon in stemming! Wat een kerel toch! Nou,
ik moet niet te veel van je tijd nemen, Henk! Ik zie
dat je het druk hebt!
Hij knipoogde veelbetekenend en boog dan opnieuw
met een charmante glimlach voor Alida.
— Tot ziens, juffrouw Vlaminck, het verheugde
mij met u kennis te maken !
Toen de jonge man zich had verwijderd, spraken
zij noch Henk één woord. Haar keel was dichtgesnoerd
en ze wachtte met een bevreemdend gevoel, dat haar
belette na te denken, op wat Henk zeggen zou.
Hij streek met de tong over zijn lippen, vooraleer
te beginnen. Hij wilde luchtig spreken, maar zijn
glimlach geleek méér op een grijns als hij begon:
— Ik geloof dat er op dinsdagavond hier in de om-
trek meer dan één feest gegeven werd, is 't niet? Ro-
land leerde mij de familie Dupuis kennen en ik ging er
23
? |
