| Full text |
hartelijk, hij wist interessante dingen over de streek
te vertellen, en toen ze in Halle waren aangekomen,
toonde hij haar wondermooie hoekjes en vergastte
haar in een middeleeuws oude taverne op een lekkere
geuze-lambic, «om vergiffenis te bekomen voor zijn
onbeschoftheid in verband met dat pakje sigaretten»
zegde hij.
Alida kon de vrolijke opwinding, die haar had aan-
gegrepen op ’t ogenblik dat er in zijn ogen zon
twinkelend lachende blik was gekomen, maar niet
meester worden. Haar hart klopte sneller dan ge-
woonlijk, ze sprak en handelde met een zekere opwin-
dine, er was soms iets dat haar de keel dichtsnoerde
en ze voelde het steeds toenemende verlangen hem in
vertrouwen te kunnen nemen en te zeggen wat, sedert
die verkeerde telefoonverbinding, nog geen ogenblik
uit haar gedachten was geweest.
Ze durfde er evenwel niet toe besluiten hem haar
onrust daarover mede te delen.
T\
ek
Om half drie reden ze uit Halle weg en een tiental
minuten later stopte de sportwagen voor de privaat-
dreef van het witte kasteeltje, dat meneer Walravens
van zijn vader, een notaris, had geërfd, zo vernam ze
van Henk Versluis.
Toen ze uitstappen wou, hield hij haar hand langer
in de zijne dan normaal en vroeg, zonder omwegen,
als was het de natuurlijkste zaak ter wereld :
— Wanneer bent u vanavond vrij ?
__ Ik... denk dat het niet voor acht uur zal zijn,
antwoordde ze, met een hapering in de stem. Als we
met werken ophouden moet ik nog souperen….
17
? |
