| Full text |
Een koude rilling liep Alida over de rug. Voor het
eerst vroeg ze zich af of ze, door dat fatale toeval niet
zelf in gevaar ZOU geraken…
De volgende dag was ZO vol van onverwachte ge-
beurtenissen dat Alida haar angst voor een tijdje
vergat.
Na een morgen van ingespannen arbeid, kreeg ze
van één tot drie uur vrijaf. Meneer Walravens had de
gewoonte na het middagmaal wat te rusten.
Het weder was niet ZO mooi als daags te voren, de
zon ging schuil achter grauwe wolken, maar toch vond
ze het prettig naar de kom van het dorp te kunnen
wandelen.
In een winkel, een soort «
scheidene artikelen verkocht werden, schafte ze zich
een geïllustreerd tijdschrift aan, een reep chokolade
en een pakje sigaretten voor meneer Walravens, die
‚d had dit voor hem mee te brengen. Toen
tal
bazar», waar de meest ver-
h aar
nadl
gegaan en zowat een twintig
el verwijderd was, raakte plots
me, juffrouw, sprak een man,
1 jaald. U heeft mijn pakje sigaretten
van de toonbank genomen!
Alida sloeg de ogen op naar de man. Hij was groot
en breed geschouderd. Hij was jong. Zijn haar was
blond en hij had blauwe ogen, hemelsblauwe ogen,
stelde ze vast! Ze had nooit een man met zulke mooie
ogen gezien!
— Ik was ook in de winkel, juist naast u, vervolgde
13
? |
