| Full text |
Rn
heid geniet. Op zekeren dag, dat ik aen den voet dezer
hutten nederzat en op haer puin staerde,
reeds bejaerd man voorby. V
oude eilanderen, droeg hy eene korte vest en lange
broek ; hy ging blootvoets, en leunde op een ebben-
houten stok ; sneeuwwit was zyn hair ; edel en een-
voudig, zyn gelaet. Ik groette hem eerbiedig ; hy
beantwoordde dezen groet, beschouwde my een
oogenblik, naderde, en zette zich op de zode,
nevens my, neder. Uitgelokt door dit blyk van
vertrouwen, sprak ik hem aen : « Vader! kunt gy
ny berigten, aen wie deze twee hutten toebehoort
hebben ?» Hy antwoordde : Ja, myn zoon! deze
vervallen huizekens en onbebouwde grond zyn, nu
omtrent twintig jaren geleden, door twee huisge-
zinnen bewoond geweest, die er ’t geluk gevonden
hadden. Aendoenlyk is hunne geschiedenis; maer
hoe kan in dit eiland, dat op den weg naer Indië
ligt, een Europeaen belang stellen in het lot van
eenige geringe persoonen ? Wie zelfs zou er gelukkig,
maer arm en onbekend, willen leven ? De menschen
willen alleen de geschiedenis der grooten en der ko-
ningen kennen, die niemand nut is. — Vader ! hernam
ik, aen uw voorkomen en tael ziet men gemakkelyk,
dat gy vele ondervinding hebt. Vertel my, indien de
tyd het toelaet, bid ik u, hetgene gy van de oude
bewooners dezer woesteny weet, en geloof, dat de
mensch, zelfs hy, die het meest door de vooroordeelen
der wereld verdorven is, gaerne van ’t geluk hoort
ging een
olgens gewoonte der
? |
