| Full text |
eigen leed verkwikten, eindigde niet zelden met ze
tranen te doen storten ; de eene herinnerde zich , dat
zy haren ramp te wyten had aen ‘t verwaerloozen
van het huwelyk, en de andere, aen ’t opvolgen
zyner wetten ; de eene, aen zich boven haren staet
verheven te hebben; de andere, aen beneden den-
zelven gedaeld te zyn ; maer zy vonden troost in het
denkbeeld, dat eenmael hare kinderen , gelukkiger
dan zy, verre van Europaes wreede vooroordeelen ,
zoo wel de vermaken der liefde, als het geluk der
gelykheid zouden smaken.
Niets was inderdaed naest de genegenheid te
stellen, die zy elkander reeds betoonden. Als Paul
over iets klaegde, werd hem Virginie gewezen, en
op dit gezicht begon hy te grimlachen, en hield zich
stil. Als Virginie pyn leed, ontdekte men zulks door
het geschreeuw van Paul; maer dit lieve meisje
ontveinsde terstond hare smart, om hem niet te doen
Iyden. Ik kwam zelden hier, of ik zag ze beide , ge-
heel naekt, volgens ’s lands gewoonte, daer zy, nog
nauwelyks kunnende loopen, elkander aen de han-
den en onder de armen vasthielden , gelyk men het
gestarnte van de Tweelingen afschildert. Zelfs de
nacht kon ze niet scheiden ; zy verraste hen dikwyls,
in dezelfde wieg gelegen, wang tegen wang , boezem
aen boezem, met hunne handjes om elkanders hals
geslagen , of met zaemgestrengelde armen ingeslui-
merd.
Zoo ras zy konden stameren, waren de eerste
? |
