| Full text |
”
Bs
ile
Ne
PRN
van Virginie, die het ontbyt voor hiet huisgezin be-
reidde, zeggende : « Jonge juffer, heb mededoogen
met eene arme vlugtende slavin; reeds sedert eene
maend dool ik in dit gebergte om, half dood van
honger, dikwerf vervolgd door de jagers en
hunne honden. lk ontvlugte mynen meester, een
vermogend bewooner der Zwarte rivier : in dezen
staet heeft hy my gebragt.» Ter zelver tyde toonde
zy haer heur lichaem vol diepe striemen van de
zweepslagen, die zy ontvangen had. Zy voegde er
by : «Ik wilde my gaen verdrinken , maer ik wist
dat gy hier woont, en, dacht ik, vermits er nog
goede blanken in dit eiland zyn, moet ik nog niet
sterven.» Virginie, -diep ontroerd, antwoordde :
« Bemoedig u, deerniswaerdig schepsel! eet!» en
zy gaf haer het ontbyt voor het huisgezin geschikt.
De slavin verslond het binnen weinige oogenblikken
geheel en al. Virginie haer verzadigd ziende, zeide
nu : « Arme ellendige! ik heb lust uwen meester
voor u om genade te gaen bidden; hy zal door me-
dedoogen getroffen worden, als hy u ziet. Wilt gy
my by hem brengen? Engel Gods, antwoordde de
negerin , « overal, waer gy wilt, zal ik u volgen. »
Virginie riep haren broeder, en verzocht hem mede
te gaen. De slavin.bragt ze, langs paden, door digte
bosschen en over hooge bergen, die zy met veel
moeite beklauterden, en door wyde rivieren, die zy
doorwaedden. Eindelyk kwamen zy, omtrent den
middag, by den voet van een’ heuvel , aen den oever
? |
