| Full text |
bedriegen. Virginie nam, alles, wat zy dacht aen
hare moeder, aen Margáretha en derzelver zoon
aengenaem te wezen. « Dit, zeide zy, ware voor
meubelen goed, en dat tot gebruik van Maria
en Domingo. » De zak met piasters was al spoedig
besteed, zonder dat zy nog voor hare noodwendig-
heden had gezorgd. Zy moest haer aendeel hebben
van de geschenken, die zy aen het gezin had gedaen.
Paul, diep bedroefd op het zien der ryke geschen-
ken, die hem het vertrek van Virginie voorspelden,
kwam eenige dagen later te mynent. Hy sprak my
neêrslagtig : « Myne zuster vertrekt; zy maekt reeds
toebereidselen tot hare reis. Kom by ons, bid ik u;
bedien u van uw gezag op het hart van hare moeder
en van de myne, om Virginie hier te houden. » Ik
bewilligde in de bede van Paul, schoon overtuigd,
dat myn poogen vruchteloos zoude zyn.
Kwam Virginie, in blauw bengaelsch linnen, met
een’ rooden doek om het hoofd, my bekoorlyk voor,
het haelde er niet by, toen ik ze in den smaek der
aenzienlyke vrouwen van dit land zag uitgedoscht.
Zy was gekleed in wit neteldoek , met rooskleurige
taf gevoerd. Hare tengere en ryzende gestalte teekende
zich volmaekt onder haer keurslyf af, en hare blonde
hairlokken, met dubbelde trensen gevlochten, pasten
wönder wel by haer maegdelyk hoofd. Hare fracije
blauwe oogen waren weemoedig, en haer hart, door
eene bestreden neiging ontroerd, zette haer gelaet
eenen zachten blos, en harer stem de aendoenlykste
? |
