| Full text |
EA en
Virginie zoo min verborgen als haer verlangen om de
jonge lieden eenige jaren in ouderdom te doen toe,
nemen, met ze van elkander te verwyderen. Dit
waren redenen, die ik Paul zelfs niet durfde laten
vermoeden.
Middelerwyl bragt een, uit Frankryk aengekomen,
schip mevrouw Delatour een’ brief van hare tante.
De vrees des doods, zonder welke harde zielen im-
mer ongevoelig zouden blyven , had haer getroffen.
Zy bekwam van eene zware ziekte, in eene kwy-
ning veraerd, welke hare hooge jaren ongeneesbaer
maekten. Zy schreef aen hare nicht, om naer
Frankryk terug te keeren, of, indien hare gezond-
heid niet toeliet zulk eene lange reis te ondernemen,
gelastte zy haer, Virginie over te zenden , aen welke
zy eene goede opvoeding, een huwelyk aen het hof
en de erfenis vân alle hare goederen toezeide. Zy
hechtte, meldde zy, de vernieuwing harer gunsten
aen de stipte uitvoering van hare bevelen.
Deze brief was niet zoo ras aen het gezin voorge-
lezen, of hy verwekte eene algemeene neêrslagtig-
heid. Domingo en Maria schreiden ; Paul, bewegeloos
van verbazing, scheen toornig te worden ; Virginie
hield de oogen op hare moeder gevestigd , en durfde
geen woord uiten. « Zoudt gy ons nu kunnen ver-
laten? zeide Margaretha tegen mevrouw Delatour.
— Neen, myne vriendin; neen, myne kinderen, ant-
woordde deze, ik zal u niet verlaten. By u heb ik
geleefd, by u wil ik sterven. Uwe vriendschap alleen
? |
