| Full text |
— 60) —
wasemden heete dampen uit, en de meeste hunner
beken waren verdroogd. Geene wolken kwamen uit
zee op. Alleen verhief zich des daegs een rosachtige
nevel boven deze valleijen, en vertoonde zich, by
het ondergaen der zon, als vlammen by eenen
brand. De nacht zelf schonk geene verkoeling aen
den gloeijenden dampkring; de geheel roode schyf
der maen rees in eene ommatige grootte aen de
benevelde kim. Het vee, op de heuvels versmach-
tend, den hals ten hemel uitgerekt, de lucht in-
snuivend, deed de dalen van treurig geloei weder-
galmen ; zelfs de kaffer die het hoedde, lag ter
aerde, om er koelte te vinden , doch alom was de
grond brandend, en in de drukkende lucht ruischte
het gedommel der insekten, die hunnen dorst met het
bloed van menschen en dieren trachtten te lesschen.
In een dier brandendheete nachten, gevoelde
Virginie al de toevallen van hare kwael aenwassen.
Zy stond op, ging zitten , begaf zich weder te bedde,
en kon geenszins tot slapen of rust komen. By het
maenlicht begeeft zy zich naer hare beek ; zy ont-
dekt derzelver bron, die, ondanks de droogte, nog
met zilveren strengen over de bruine vlakte der rots
liep. Zy werpt zich in de fonteinkom. Deze verfris-
sching herbezielt haer : en duizend aengename herin-
neringen komen haer voor den geest. Zy herdenkt,
dat in hare kindschheid hare moeder en Margaretha
zich vermaekten met haer en Paul in deze eigene
komvte doen baden ; dat Paul dit bad vervolgens aen
? |
