| Full text |
Se
trekken zouden, verzocht zy hen datgene mede te
nemen, waerin zy behagen schenen genomen te
hebben , en noodzaekte hen tot het aenvaerden dier
geschenken, onder voorwendsel hunner nieuwheid
of byzonderheid. Indien zy bemerkte, dat de klee-
deren der armen versleten waren, zocht zy, met
goedkeuring van hare moeder, eenige van de haren
uit, en gelastte Paul die heimelyk aen de deur van
hunne hut te leggen. Dus deed zy het goede naer het
voorbeeld der Godheid, verbergende de weldoenster
en de weldaed vertoonende.
Gy Europeanen, wier geest van der kindschheid
af, met zoo vele aen het geluk tegenstrydige voor-
oordeelen, vervuld wordt, gy kunt niet beseffen,
dat de natuer zoo veel licht en vermaek kan schenken.
Uwe ziel, binnen zulk een nauwen kring van men-
schenkennis bepaeld, bereikt spoedig het eindperk
harer kunstvermaken ; maer de natuer en het hart
zyn onuitputbaer. Paul en Virginie bezaten geene
uerwerken of almanakken , geene tydrekenkundige,
historische of wysgeerige boeken. De tydvakken van
hun leven waren.naer die der natuer geregeld. Zy
wisten de uren van den dag uit de schaduwe der
boomen : de saisoenen, uit den tyd, waerin zy
bloesem of vruchten droegen, en de jaren uit het
getal der oogsten. Deze liefelyke beelden mengden
de grootste aengenaemheden in hunne gesprekken.
« Het is tyd om te eten, zeide Virginie tegen het
huisgezin , de schaduwe der bananenbooimen bereikt
? |
