| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>morgen met Helene de werken te komen bezoeken, Wij zijn beide uiterst gevleid over uwe uitnoodiging, en zullen er derhalve gebruik van maken Na hartelijke groeten van Helene en ook van Uw toegenegen, Smitz. Dat was een steen, die uit de lucht op Frans viel en op Hugo's hoofd. De laatste nochtans had den tijd gehad zijn gemoed te overmeesteren en scheen wéer even kalm als te voren. 's Avonds, toen de drie mannen naar bed gingen, drukte Hugo de hand van Frans, en dacht ietwat weemoedig bij zichzelven : Spijtig! dat zal een strijd zijn tusschen twee vrienden! Maar ik geef niet op! Frans, toen hij in zijne kamer trad, ontstak de lamp en, wellicht nog onder den invloed van het gesprek, dat hij met Hugo gevoerd had, nam hij een vel papier en begon te schrijven: Lijk het goud der korenaren, In den bleeken maneschijn Doch 't rijm kwam niet! Verder ging het niet! Hugo's spotternij kwam hem weér voor den geest, en, na de pen neérgelegd te hebben, ontkleedde hij zich, kroop tusschen de lakens, waar hij spoedig insluimerde, en droomde dat Helene tot hem kwam, dat hij haar een bloemtuil van de heerlijkste orchideeën schonk; maar dan veranderden plotseling de bloemen in rijmen die een heksendans begonnen te dansen, en eindelijk verdween ook Helene's wezen en stond Hugo in hare plaats!</p>
</text>
|
