| Full text |
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<text>
<p>Goed, heer Ingenieur. Nu, tot overmorgen, Verbaert. Goeden avond, heer Ingenieur. Verbaert verliet het vertrek en Hugo ging wekaan de tafel zitten om Zijne plannen verder te bestuderen. Het was hem eene weelde te denken dat eene der grootste moeilijkheden door hem ging bestreden worden, en de overwinning lachte hem in de toekomst tegen. Met genoegen en fierheid overzag hij nog eens al de middelen die hij werkstellig zou maken om zijn doel op zij te streven, en, met voldoening zag hij de schitterende toekomst te gemoet. Ha! we zullen dus onzen naam aan dit werk hechten, en niets kan mij weerstand bieden, niets 1.... Doch, onwillekeurig kwam het oogenblik voor zijnen geest, toen hij ook aan Helene deze verklaring had afgelegd, en zij hem van God gesproken had.</p>
<p>Hugo trahtte te lachen, maar die lach was van korten duur. Zijne gedachten gingen naar Helene ....</p>
<p>Helene .....haar heeld was sinds eenige dagen voor de oogen zijner ziel komen zweven als het toppunt zijner wenschen !</p>
<p>Hij ook had Helena lief gekregen; hij had haren moed bewonderd om hier, met haren oom, in Afrika, ver van 't geliefde vaderland en van al het stoffelijke welzijn dat de beschaving biedt, een stille, een schier onplezierige leven te komen leiden; zij, jong en verstandig, alleen met haren com, die dik-</p>
<p>talrijke regens zeer klimt en ook weleens overstroomt. Er dient dus gezorgd dat het metselwerk uitgevoerd zij vóór dien tijd. Morgen moet ik even naar Matadi, maar overmorgen ben ik weer hier.</p>
</text>
|
